Ξέρεις τι είναι να κάθεσαι επτά ανθρώπινες ώρες πίσω από μια σιδερώστρα; Πίσω από μια σιδερώστρα που φαντάζει θηρίο έτοιμο να σε κατασπαράξει στην πρώτη λανθασμένη σου κίνηση. Με εκείνα τα τεράστια σιδηρένια άμορφα πόδια της, νομίζεις πως θα σε κλείσουν μέσα τους χωρίς να μπορείς να πάρεις ούτε μια ανάσα. Έτσι κι εγώ. Την φοβάμαι πολύ. Υπάρχουν όμως φορές, όταν οι κύριοί μου κάθονται κάτω στο σαλόνι, που ξεπερνώ αυτή την σιδερωστροφοβία μου και βρίσκω διάφορους άλλους τρόπους για να κατέβω κάτω. Πηδώντας με κλειστά μάτια επάνω της, σαν άλογο αγώνων, κουτρουβαλιάζομαι στις σκάλες από τη φόρα μου μα κι από τον φόβο μου μήπως και τις φάω επειδή παράκουσα τους κανόνες. Τις περισσότερες φορές όμως, ρίχνω ένα από εκείνα τα βλέμματα, ξέρετε τώρα, τα παραπονιάρικα και την γλυτώνω.

Όχι όμως πάντα με επιτυχία. Γιατί την μεγαλύτερη φοβία την παθαίνω με την ηλεκτρική σκούπα. Μόλις την δω να βγαίνει πίσω από εκείνο το στόρι.... Μου δίνει την εντύπωση πως θα με ρουφήξει μέσα στο τεράστιο στόμα της ή πως θα με αφήσει χωρίς το ωραίο μου τρίχωμα. Βέβαια η αλήθεια είναι πως το έχω ταλαιπωρήσει κι εγώ αρκετά. Όταν με αφήνουν μόνο στο σπίτι, με πιάνει μια μανία αυτοκαταστροφής. Ξέροντας πως θα τους στεναχωρήσω όταν με δουν με μαδημένη ουρά, τρώγομαι από μόνος μου. Μα δεν μπορώ όμως να βρω άλλον τρόπο για να περάσω αυτές οι ατελείωτες ώρες της μοναξιάς μου! Αν εξαιρέσεις τον ασχημομούρη τύπο που είναι στο απέναντι διαμέρισμα, που κάθε τόσο μου το παίζει τσαμπουκάς και λέει διάφορα, τώρα το χειμώνα οι ασχολίες μου περιορίζονται στο να γαβγίζω στους περαστικούς που θορυβούν άνευ λόγου και να κάνω καμία παρατήρηση στον διπλανό μας που έχει την συνήθεια να ξυπνά στις τρεις η ώρα το πρωί και να πλένει στο γκαράζ τα τζετ σκι του.

Το καλοκαίρι όμως ήταν διαφορετικά. Εκτός του ότι οι βεράντες ήταν σχεδόν πάντα ανοιχτές και προσπελάσιμες, στο ισόγειο είχα και ωραίες επισκέψεις. Κάτι μαλλιαρές μπάλες διαφόρων χρωμάτων και «γεύσεων», μου δημιουργούσαν προβλήματα βγάζοντάς με από την ανία των ατελείωτων καλοκαιρινών ημερών. Εννοώ αυτά που εσείς λέτε γάτες, αλλά εγώ τις έχω βαπτίσει βάβες γιατί έτσι μου τις έμαθε ο κύριός μου. Μια μέρα, καθώς περιεργαζόμουν την βεράντα από το λίγο χώρο που μου επέτρεπαν τα στόρια, γιατί συνήθως ήταν κατεβασμένα τόσο ώστε να μην μπορώ να κάνω τις επιδρομές μου στον κήπο και στις λάσπες γενικότερα, είδα μια απ΄ αυτές να με κοιτάει πολύ προκλητικά. Προφανώς δεν είχε αντιληφθεί ότι δεν μας χώριζε κανένα τζάμι, συνηθισμένη από τον χειμώνα, και έπεσε στην παγίδα που η ίδια θέλησε να μου στήσει. Περνώντας από μπροστά μου με αναίδεια έφτασε στο στόμα μου χωρίς να το καταλάβει. Με τις απαίσιες φωνές της όμως, ο κύριός μου πρόλαβε και μου την πήρε! Που να βλέπατε το ύφος της! Είχε τσαλακωθεί για τα καλά ο εγωισμός της κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς σε μια γάτα.

Μη πιστεύετε βέβαια σ΄ αυτούς τους χαζούς μύθους περί μίσους μεταξύ γάτας και σκύλου! Όλα αυτά είναι διαδόσεις. Οι γάτες συμπεριφέρονται το ίδιο σε όλα τα ζώα, ακόμα και στον άνθρωπο, όταν δεν τους κάνεις όλα τους τα χατίρια. Είναι λίγο κακομαθημένες και πολύ ανεξάρτητες. Έρχονται βέβαια στιγμές που τις ζηλεύω γι΄ αυτόν τον χαρακτήρα τους. Μα δυστυχώς δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να αλλάζει κανείς τον γενετικό του χαρακτήρα όσο κι αν δεν του αρέσει.

Εδώ που τα λέμε, προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο ούτε από τον εαυτό μου ούτε από τους κυρίους μου. Με αγαπούν πάρα πολύ και θα ήμουν αχάριστος αν δεν το παραδεχόμουν. Είναι όμως μερικά πράγματα που δεν τα καταλαβαίνω. Όπως για παράδειγμα γιατί δεν με αφήνουν κι εμένα να ανεβαίνω σ΄ εκείνο το μεγάλο τετράγωνο, που εκείνοι το λένε κρεβάτι. Μόλις πάω να βάλω τα πόδια μου, ακούω διάφορα.... Τις χειμωνιάτικες νύκτες όμως, όταν τους έχει πάρει ο ύπνος, ανεβαίνω και βολεύομαι χωρίς να με καταλάβουν ή λέτε να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Ίσως.

Με τον κύριό μου, όταν είναι βέβαια στις καλές του, κάνουμε πολύ ωραία παιχνίδια. Ωραία τα θεωρώ εγώ τουλάχιστον γιατί μερικές φορές τον ακούω να φωνάζει όταν του δαγκώνω χέρια, πόδια και ότι άλλο βρω διαθέσιμο εκείνη την στιγμή. Από ότι έχω καταλάβει, περισσότερο απ΄ όλα τον εκνευρίζει το πλύσιμο που κάνω στον εαυτό μου. Συνήθως μου πετά τα τσιγάρα του, μα κάποιο βράδυ μου πέταξε ένα κουτί από χαρτομάντιλα και να σας πω την αλήθεια τα χρειάστηκα γιατί ήμουν τόσο αφοσιωμένος στην «εργασία» μου που οφείλω να ομολογήσω πως με αιφνιδίασε. Έχει κι αυτός τις παραξενιές του, τι να κάνουμε όμως! Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του, έτσι δε το λέτε; Δεν του αρέσουν τα πολλά χάδια, είναι τύπος σκληρός, τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει, μα πολλές φορές με τον τρόπο μου δεν μπορεί να μου αντισταθεί.

Όταν κάνουν με την κυρά μου γενική καθαριότητα στο σπίτι, γίνεται χαμός! Δεν μπορώ να βολευτώ πουθενά. Πάω να κατέβω τις σκάλες ακούω τα εξ αμάξης, πάω να μπω στην κρεβατοκάμαρα τα ίδια, πηγαίνω προς το καθιστικό φωνές! Χαμός σας λέω, χαμός. Τώρα, μια και αναφέρθηκα στο καθιστικό, θα σας πω κάτι που ίσως εσείς οι άνθρωποι που το διαβάζετε καταλάβετε και εξηγήσετε καλύτερα από μένα την συμπεριφορά τους. Πρέπει να γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω, τότε που γεννήθηκα και να σας διηγηθώ περιληπτικά την ιστορία μου.

Απ΄ ότι μπορώ να θυμηθώ, γεννήθηκα σ΄ ένα στρατόπεδο. Οι γονείς μου ήταν στρατιωτικοί σκύλοι, εκπαιδευμένοι. Ένας από τους καρπούς του παράνομου έρωτά τους, ήμουν εγώ. Λέω παράνομου, γιατί εσείς οι άνθρωποι είστε πολύ πιο σκληροί από εμάς τα ζώα παρ΄ όλα τα ένστικτά μας. Έτσι μας έχετε χωρίσει σε «ράτσες» πράγμα που καθόλου δεν καταλαβαίνω. Οι γονείς μου λοιπόν, ήταν από δύο διαφορετικές ράτσες. Ο πατέρας μου ήταν Γερμανικός Λύκος και η μητέρα μου Βασιλικό Κόλλεϋ. Κι οι δύο χωρίς την θέλησή τους, απ΄ ότι μπορώ να διαισθανθώ γιατί δεν τους θυμάμαι σχεδόν καθόλου, ήταν ειδικά εκπαιδευμένοι με βάναυσους τρόπους για κάποιους συγκεκριμένους σκοπούς. Ο πατέρας μου για να ανιχνεύει ναρκωτικά, βόμβες κ.τ.λ. και η μητέρα μου για να σκοτώνει. Ναι, για να σκοτώνει. Όπως λοιπόν θα καταλάβατε, τα αδέλφια μου κι εγώ, ήμασταν μπάσταρδοι και κατά συνέπεια ανεπιθύμητοι. Έτσι λοιπόν βρέθηκα μέσα σε ένα κουτί από τσιγάρα, ναι ήμουν τόσο μικρός, σε χέρια τελείως άγνωστα σε μένα, που δεν είχαν καν τρίχωμα. Δεν κατάλαβα βέβαια για πότε πέρασαν οι πρώτες μέρες, ούτε που ξέρω πως με τάιζε ο κύριός μου. Πάντως αν κρίνω από την σημερινή μου εμφάνιση, τα κατάφερε πολύ καλά για παραμάνα!

Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τον κόσμο γύρω μου, τον βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Μέσα σε ένα μεγάλο δωμάτιο, με ωραίες γωνίες και φρέσκο ξύλινο παρκέ, ήμουν πολύ ευτυχισμένος. Οι γωνίες μου χρησίμευαν όχι βέβαια γι αυτό που νομίζετε, γι αυτή την δουλειά με βόλευε καλύτερα το παρκέ ή καμιά φορά το μαξιλάρι μιας πολύ αντιπαθητικής γριάς που είχαν στο σπίτι που με συμπαθούσε όσο κι εγώ, αλλά για να κρύβομαι από τον «εχθρό» και να τον αιφνιδιάζω. Επίσης είχα μεγάλη αδυναμία στα έπιπλα. Μου φαίνονταν πολύ νόστιμα και εξυπηρετικά για να διοχετεύω την ενεργητικότητα των γνάθων μου. Αυτό το διαμέρισμα ήταν ο πρώτος χώρος που γνώρισα. Όλο το σπίτι ήταν για μένα το ίδιο. Δεν ξεχώριζα κανένα δωμάτιο. Μου άρεσε να κυκλοφορώ παντού ακόμα κι όταν δεν είχα την άδεια να το κάνω. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φιλικός με ξένους, εκτός από εξαιρέσεις. Μία από αυτές ήταν η σημερινή μου κυρά. Θα πρέπει να σας πω, πως ο κύριός μου είναι λίγο «ατακτούλης» κι ενώ εγώ δεν είχα ούτε μία σκυλίτσα, εκείνος είχε δύο κυρίες. Μη με φέρνετε σε δύσκολη θέση, δεν μπορώ να πω ποια από τις δύο κυρίες που γνώρισα αγαπώ περισσότερο! Πάντως με την σημερινή τα πάω πολύ καλά. Της έχω πάρει τον αέρα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μπορώ να πω ότι μου κάνει όλα τα καπρίτσια ακόμα και κρυφά από τον κύριό μου.

Εκείνη μου δείχνει πολύ στοργή. Δεν την ενοχλεί καθόλου η συνήθειά μου να τεντώνομαι πάνω στους ώμους της όταν είναι καθιστή. Με αφήνει να την γλύφω χωρίς διαμαρτυρίες, όχι βέβαια για πολύ ώρα, αλλά αυτό μ΄ αρέσει πολύ. Μου δίνει να τρώω από το πιάτο της, ακόμα κι από το πιρούνι της και καθώς έχει μεγάλη αδυναμία στα γλυκά, επωφελούμαι, όσο μου το επιτρέπει, τρώγοντας που και που κι εγώ κανένα λουκουμά. Δεν με μαλώνει συχνά, λέω συχνά γιατί κι εγώ δεν είμαι πάντα το καλό παιδί, αλλά καμιά φορά μου θυμώνει κι αυτό με πειράζει περισσότερο. Όταν κάποτε προσπάθησε να μου πάρει από το στόμα ένα χαρτομάντιλο, είναι βλέπετε κι αυτό μία ακόμα αδυναμία μου, ξαναζώντας τα άγρια ένστικτά μου, την δάγκωσα! Όχι τίποτε το σοβαρό, μη νομίζετε, αλλά να.... με ενοχλούν πολύ οι παρεμβάσεις. Μου αρέσει να κάνω το δικό μου. Βλέπετε τίποτα κακό σ΄ αυτό; Το αποτέλεσμα ήταν τελικά να με κλείσει έξω από το γραφείο, χωρίς να με αφήσει να δω το αγαπημένο μου σήριαλ για πέντε λεπτά. Αλλά εγώ είμαι τύπος υπεράνω, δεν κρατώ ποτέ κακίες, ιδίως με ανθρώπους που αγαπώ όπως εκείνη.

Ένα άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω με τους ανθρώπους, είναι πως μπορούν και χρησιμοποιούν εκείνο το παράξενο δωμάτιο που το λένε μπάνιο. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται πολιτισμός, αλλά πάντως εγώ έχω μάθει να βολεύομαι στην βεράντα του καθιστικού. -Είναι και ο λόγος που ξεκίνησα να σας διηγηθώ την ιστορία μου- Πηγαίνω στο λούκι, κάνω τις ανάγκες μου, ούτε πλένομαι, ούτε σκουπίζομαι, έχω θέα από το μπαλκόνι και παίρνω και τον αέρα μου. Όλα τα υπόλοιπα, και τα πιο «δύσκολα» εδώ που τα λέμε, είναι δουλειά άλλων. Ποιών άλλων; Τι να κάνω; Έτσι έμαθα από μικρός. Δεν ξέρω τι θα πει χώμα και σκάψιμο, ούτε θάψιμο και σκάλισμα. Μη νομίζετε βέβαια ότι υστερώ σε όσφρηση. Απεναντίας. Παρ΄ όλο που δε έζησα και πολύ με τους γονείς μου, έχω πάρει πολλά από αυτούς. Είμαι αρκετά επιθετικός και δεν ανέχομαι καταπατήσεις από κανέναν.

Κάποτε, κάποιος αδαής, προσπάθησε να μπει μέσα στο σπίτι μας, το χώρο μου δηλαδή, μα δεν του βγήκε σε καλό. Τον περίμενα υπομονετικά πίσω από την συρόμενη πόρτα του σαλονιού, ήξερα βλέπετε ότι θα έκανε το λάθος να προχωρήσει και στα άλλα δωμάτια, και όταν προσπάθησε να εισβάλλει, όρμηξα, τον έριξα κάτω και του μασούλησα το χέρι, μέχρι που παρακάλεσε τον κύριό μου να με απομακρύνει παίρνοντας όρκο πως δεν θα ξανάκανε ποτέ πια κάτι τέτοιο.

Γενικά είμαι ανεξάρτητος, ίσως λίγο περισσότερο απ΄ ότι θα ήθελαν και τα ίδια μου τα αφεντικά, μπορώ δηλαδή να κάνω μερικά πράγματα χωρίς να ρωτώ ή να τα ζητώ από τους κυρίους μου. Όπως για παράδειγμα να ανοίγω το κλιματιστικό μόνος μου και μετά να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος από τους δυο το ξέχασε ανοικτό! Για άλλα πράγματα όμως πρέπει να υποχρεώνεσαι. Όπως για νερό. Δεν μπορώ βλέπετε, ακόμα τουλάχιστον, να ανοίξω μόνος μου την βρύση ή το ψυγείο το καλοκαίρι για να πιω νερό! Α, όλα κι όλα. Το καλοκαίρι πίνω νερό μόνο από το ψυγείο και σε ποτήρι παρακαλώ, δεν μ΄ αρέσουν καθόλου εκείνα τα εντελώς άκομψα μπολ που μου θυμίζουν κατσαρόλες! Γενικά, μ΄ αρέσει να κάνω ότι και οι άνθρωποι, να τρώω ότι και οι άνθρωποι κι ας είναι και αγκινάρες βρε αδελφέ! Γιατί γελάτε; Τι κακό έχουν δηλαδή οι αγκινάρες; Επειδή προκαλούν αέρια; Και λοιπόν; Κοιτώ πάντα πίσω μου, γιατί κάποιος άλλος έχει την συνήθεια να κάνει αυτές τις απρέπειες. Δεν ξέρω ποιος, εγώ πάντως όχι. Το θέμα με αφήνει εντελώς αδιάφορο. Μακάρι βέβαια να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους κυρίους μου. Ιδίως τις νύκτες αντιδρούν βίαια, φωνές και βρισιές δηλαδή μην φανταστείτε τίποτα παραπάνω, και ανεμίζουν προς το μέρος μου με τα σεντόνια. Γιατί; Μήπως με κοροϊδεύετε και εσείς;

‘Έχω όμως κι εγώ μερικά παράπονα από εκείνους. Δε νομίζετε πως σαν σκύλος κι εγώ δικαιούμαι συντροφιά; Όχι την ανθρώπινη, αυτή την έχω το κατά δύναμιν βέβαια, αλλά την άλλη....την άλλη συντροφιά εννοώ, την γυναικεία και ειδικότερα την σκυλίσια. Όσοι από σας με καταλαβαίνετε, σας παρακαλώ προσπαθήστε να πείσετε τον κύριό μου, γιατί αυτός είναι που έχει τις περισσότερες αντιρρήσεις, ότι δηλαδή μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε! Πέρυσι τον χειμώνα, όταν πρωτοήρθα σ’ αυτό το σπίτι, για πρώτη φορά στην επτάχρονη , με τα δικά σας μέτρα και σταθμά, ζωή μου αισθάνθηκα αυτή την καταπληκτική μυρωδιά της θηλυκιάς, δηλαδή το «άρωμα γυναίκας». Έψαξα με αγωνία να βρω από που ερχόταν. Ώσπου την ανακάλυψα! Δεν ήταν και καμιά πολύ όμορφη σκυλίτσα δηλαδή αλλά για μένα που ήμουν αγνός σήμανε συναγερμός. Εκείνη βέβαια δεν μου έδωσε και ιδιαίτερη σημασία, μα το πρόβλήμά μου ήταν πως θα την πλησιάσω γιατί όπως ανέφερα και προηγουμένως ήταν πολύ δύσκολη η προσπέλαση προς τα έξω. Για να μην σας κουράζω κι εσάς με τους δικούς μου καημούς στο πρόβλημα επικοινωνίας με την πολυπόθητη μεν από την μεριά μου θηλυκιά αλλά αδιάφορη δε από την μεριά της, ήρθε να προστεθεί κι ανταγωνισμός. Κι αθέμιτος μάλιστα. Να είσαι εσύ εσώκλειστος στην βεράντα και οι άλλοι κύριοι ανενόχλητοι και είρωνες να τριγυρίζουν την μοναδική εκλεκτή της καρδιάς σου και να μην μπορείς και να αντιδράσεις; Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις τι να σου κάνει το γάβγισμα ή το σήκωμα της τρίχας; Όσο απειλητική και να είναι η εμφάνισή σου όταν είσαι πίσω από τα κάγκελα θεωρείσαι ακίνδυνος κι ας έχεις κάτι δόντια να!!! ‘Έτσι λοιπόν, όντας αδύναμος να αντιδράσω, μου πήραν την γειτόνισσα μέσα από τα χέρια μου! Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία ερωτική απογοήτευση που είχα. Μη νομίζεται βέβαια ότι το έβαλα κάτω! Όχι! Τις περισσότερες φορές που έχουμε επισκέψεις στο σπίτι, ξεσπάω στον κύριό μου, κάτι σαν εκδίκηση δηλαδή. Πως ξεσπάω; Ανεβαίνω στο πόδι του την ώρα που μιλάει και.....! Παρ΄ όλες τις απειλές ότι θα με καταβρέξει με νερό ή ούζο, συνεχίζω προσπαθώντας να του δώσω να καταλάβει πόσο ανάγκη έχω την συντροφιά! Στο τέλος όμως τις αρπάζω και ησυχάζω! Για λίγο!

Είναι αλήθεια πως έχω πολλές ιδιοτροπίες. Μ΄ αρέσει να τα ξέρω όλα, να τα βλέπω, να τα μυρίζω και να τα γεύομαι όλα! Από τις σακούλες με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, μέχρι τσέπες από παντελόνια, συρτάρια, ντουλάπες, κούτες, κουτάκια κι ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας.

Γενικά μ΄ αρέσει να κάνω ότι κι οι άνθρωποι! Να ανοίγω πόρτες, όχι βέβαια με τα χέρια αλλά μέχρι στιγμής τα καταφέρνω πολύ καλά και με τα δόντια, να βλέπω από το παράθυρο, μπορώ να ανοίγω τις κουρτίνες μόνος μου ξέρετε, να κάθομαι στον καναπέ ή στις πολυθρόνες όχι στο πάτωμα κι ας έχει μοκέτα. Μ΄ αρέσει ακόμα και να καπνίζω! Όχι τσιγάρο, αλλά πίπα. Ο κύριός μου χρησιμοποιεί ένα καταπληκτικό καπνό με άρωμα βανίλιας που για να ακριβολογούμε μ΄ αρέσει να τον τρώω κι όχι να τον καπνίζω! Ίσως όμως να με πειράζει λίγο ο καπνός. Κι αυτό το λέω γιατί κάποια φορά που γαύγιζα με όλη την μανία μου σε μία γάτα, μου συνέβη κάτι παράξενο. Ξαφνικά, έχασα την φωνή μου! Και δεν έφτανε αυτό μα δεν μπορούσα να πάρω ανάσα! Για καλή μου τύχη, ήταν εκεί ο κύριός μου και αντιλήφθηκε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά! Το μόνο που θυμάμαι από κει και πέρα ήταν το τεράστιο χέρι του να ψάχνει κάτι μέσα στο στόμα μου. Τελικά μετά από αυτή την περιπέτεια και αφού συνήλθα από το σοκ, άκουσα να λένε πως είχα καταπιεί την γλώσσα μου ! Αν είναι δυνατόν ! Την ίδια μου την γλώσσα ! Αφού γλύτωσα από σίγουρη ασφυξία, αποφάσισα να κόψω το μάσημα του καπνού μιας και με πειράζει.

Αυτές ήταν μερικές από τις περιπέτειες που έζησα στην όμορφη κατά τα άλλα ζωή μου και χάρηκα πολύ που μέσω της κυράς μου μπόρεσα να τις μοιραστώ μαζί σας. Γάβ, γάβ……

Υ.Γ. Το διήγημα αυτό γράφτηκε το 1994, όταν ο Μπιμπίκος ήταν επτά χρόνων.Τώρα δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε στις 5,00πμ την Παρασκευή 24 Μαΐου 2002 σε ηλικία 16 ετών. Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να σας μιλώ για εκείνον, μα ακόμα και τώρα , μετά από ενάμιση χρόνο, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα ξέροντας ότι δεν θα τον ξανασφίξω ποτέ πια στην αγκαλιά μου. Δεν θα ξαναφιλήσω ποτέ πια την γλυκιά υγρή μυτούλα του. Δεν θα ξανακούσω την φωνή του που δήλωνε αναμφίβολα την διάθεση και τα συναισθήματά του. Έχω άλλα δύο σκυλάκια στο σπίτι μου και τ΄αγαπώ πολύ. Μα στην καρδιά μου θα είναι πάντα μια θέση άδεια, κενή που θα περιμένει εκείνον να ξανάρθει.

Σας ευχαριστώ πολύ!