Π Ρ Ο Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Ο

Μου χρειάστηκε πολύς καιρός για να καταλάβω από που ερχόταν. Ο μικρός πρίγκιπας που μού έκανε πολλές ερωτήσεις, έδειχνε να μην ακούει ποτέ τις δικές μου. Μερικά λόγια που λέγονταν έτσι στην τύχη, ήταν εκείνα που λίγο-λίγο μου τα φανέρωσαν όλα. Έτσι, όταν για πρώτη φορά είδε το αεροπλάνο μου, (δεν το 'χω σκοπό να το σχεδιάσω, είναι ένα πολύ πολύπλοκο σχέδιο για μένα), ρώτησε:

- Τι 'ναι τούτο 'δω το πράμα;

- Δεν είναι ένα πράμα. Αυτό πετάει. Αυτό είναι ένα αεροπλάνο. Είναι το αεροπλάνο μου.

Και πολύ περήφανος τον πληροφόρησα ότι πετούσα. Τότε φώναξε:

- Πως! Έχεις πέσει από τον ουρανό!...

- Μάλιστα, έκανα με μετριοφροσύνη

- Αχ! Αυτό κι αν είναι αστείο...

Κι ο μικρός πρίγκιπας δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα πολύ όμορφο ξέσπασμα γέλιου, που εμένα πολύ με θύμωσε.

- Καθόλου δεν μ' αρέσει να μην παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά τις κακοτυχίες μου. Ύστερα πρόσθεσε:

- Τότε, το ίδιο κι εσύ ήρθες από τον ουρανό. Από ποιο πλανήτη είσαι;

Τότε το μυαλό μου φωτίστηκε από μια λάμψη, σχετικά με το μυστήριο της παρουσίας του και τον ρώτησα απότομα:

-Έχεις έρθει, λοιπόν, από κάποιο άλλο πλανήτη;

Όμως, δεν μου απάντησε. Κουνούσε πέρα-δώθε απαλά το κεφάλι του, κοιτάζοντας συνέχεια το αεροπλάνο μου:

- Είναι αλήθεια, είπε, πως με τούτο 'δω το πράμα, δεν γίνεται να 'χεις έρθει από πολύ μακριά...

Και παραδόθηκε σε μια ονειροπόληση που κράτησε πολλή ώρα. Ύστερα, βγάζοντας το αρνάκι μου απ' την τσέπη του, βυθίστηκε σε έκσταση, αποθαυμάζοντας το θησαυρό του.

Φανταζόσαστε πόσο αναστατώθηκα από αυτή την μισο-εκμυστήρευση για «τους άλλους πλανήτες». Προσπάθησα, λοιπόν, να μάθω περισσότερα:

- Από που έχεις έρθει, μικρό μου ανθρωπάκι; Που είναι αυτό που λες «σπίτι μου». Που θέλεις να πας το αρνάκι μου;

Αφού απόμεινε για κάμποση ώρα να στοχάζεται σωπαίνοντας, μου απάντησε:

- Αυτό που βολεύει με την κάσα που μου έδωσες είναι ότι τη νύχτα θα του χρησιμεύσει για σπίτι.

- Και βέβαια. Κι αν είσαι ευγενικός μαζί μου, θα σου δώσω κι ένα σκοινί να το δένεις όσο είναι μέρα. Κι ακόμη ένα πάσαλο.

Η πρότασή μου φάνηκε να μην αρέσει καθόλου στο μικρό πρίγκιπα.

- Να το δένω; Τι παράξενη ιδέα!

- Μα αν δεν το δένεις, θα πάει ένας θεός ξέρει που και θα χαθεί.

Κι ο φίλος μου απάντησε πάλι μ' ένα καινούριο ξέσπασμα γέλιου.

- Μα που νομίζεις ότι θα θελήσει να πάει;

- Το που, δεν έχει σημασία. Ίσια μπροστά του... Τότε ο μικρός πρίγκιπας παρατήρησε με ύφος σοβαρό:

- Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Είναι τόσο μικρούτσικο το σπίτι μου!

Και με κάποια μελαγχολία, ίσως, πρόσθεσε:

-Ίσια μπροστά σου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά...

Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι . . . . .

Ε Π Ο Μ Ε Ν Ο