Προτού τα θαλάσσια θηλαστικά κολυμπήσουν στους ωκεανούς, οι πρόγονοί τους περιφέρονταν στη στεριά. Οι επιστήμονες μέχρι τώρα είχαν βρει αρκετά ενδιάμεσα εξελικτικά απολιθώματα που καταγράφουν τη μετάβαση από την ξηρά στη θάλασσα άλλων θηλαστικών, όπως οι φάλαινες και οι μανάτοι, όμως δεν είχαν ανακαλύψει κανένα χαμένο ενδιάμεσο εξελικτικό κρίκο για τις φώκιες και τους θαλάσσιους λέοντες.

Τα αρχαιότερα ευρήματα εξάλλου, προς απογοήτευση των ερευνητών, ηλικίας 20-28 εκατ. ετών, είχαν όλα πλήρη πτερύγια, πράγμα που καθιστούσε δύσκολο να κατανοηθεί πώς ακριβώς έγινε το πέρασμα από ένα ζώο που περπατούσε στη στεριά σε ένα θηλαστικό που κολυμπούσε στη θάλασσα. Το αρχαιότερο μέχρι σήμερα συγγενικό απολίθωμα ήταν του Εναλίαρκτου, ενός ζώου που ζούσε την ίδια περίπου εποχή, αλλά είχε ήδη πλήρη θαλάσσια πτερύγια.

Το νέο απολίθωμα, που ονομάστηκε Puijila darwini, ανακαλύφθηκε τυχαία στο βυθό μιας αρχαίας λίμνης, στο αρκτικό νησί Ντέβον, από την παλαιοντολόγο Ναταλία Ριμπτσίνσκι του Καναδικού Μουσείου της Φύσης στην Οτάβα, και περιγράφεται σε εργασία στο επιστημονικό περιοδικό Nature, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το Reuters. Το ζώο είχε σώμα όπως αυτό της σημερινής ενυδρίδας, με μακριά ουρά, κεφάλι φώκιας, δόντια σαν του σκύλου και πόδια με νηκτική μεμβράνη (όπως έχουν τα στεγανόποδα).

Το σώμα του ήταν ήδη προσαρμοσμένο για κολύμπι, αλλά περνούσε τον περισσότερο καιρό στην ξηρά. Ζούσε και κυνηγούσε κυρίως μέσα και γύρω από λίμνες που πάγωναν τον χειμώνα, οπότε μπορεί να μετακινούνταν σε παραθαλάσσιες περιοχές. Η ίδια ερευνητική ομάδα σκοπεύει να επιστρέψει φέτος στην ίδια περιοχή για να συνεχίσει τις έρευνές της.