Οι Αμερικανοί ερευνητές εισήγαγαν στα μάτια των δύο πειραματόζωων αντίγραφα των ανθρώπινων γονιδίων που απαιτούνται για να μπορεί κανείς να διακρίνει το κόκκινο.

Τα αποτελέσματα του πειράματος εξέπληξαν πολλούς νευροεπιστήμονες, οι οποίοι θεωρούσαν ότι, ακόμα κι αν η θεραπεία διόρθωνε τα μάτια των ενήλικων πιθήκων, ο εγκέφαλός τους θα παρέμενε ανίκανος να αντιληφθεί νέα χρώματα.

Όμως η εντυπωσιακή βελτίωση των πειραματόζωων διαψεύδει αυτές τις υποψίες, καθώς δείχνει ότι τα υπάρχοντα νευρικά κυκλώματα στον ενήλικο εγκέφαλο μπορούν να μάθουν να χειρίζονται τα νέα ερεθίσματα, σχολιάζει την Πέμπτη ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Nature, στο οποίο δημοσιεύεται η μελέτη.

Δαλτονισμός

Ο Δρ Τζέι Νέιτζ και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγτον στο Σιάτλ εργάστηκαν με αρσενικούς πιθήκους σαϊμίρι, (Saimiri sciureus), οι οποίοι κανονικά αδυνατούν να ξεχωρίσουν το κόκκινο από το πράσινο. Το φαινόμενο αυτό είναι παρόμοιο με τη συχνότερη μορφή δαλτονισμού στον άνθρωπο, τη δυσχρωματοψία ερυθρού-πράσινου.

Η αντίληψη των δύο αυτών χρωμάτων απαιτεί δύο διαφορετικές μορφές του γονιδίου της οψίνης. Η μια μορφή περιέχει τις κατασκευαστικές οδηγίες για τον υποδοχέα που αντιλαμβάνεται το κόκκινο, ενώ η άλλη για το πράσινο.

Το γονίδιο της οψίνης βρίσκεται στο χρωμόσωμα Χ, το οποίο υπάρχει σε ένα αντίγραφο στους άνδρες και σε δύο στις γυναίκες. Οι γυναίκες σπάνια εμφανίζουν αυτή τη δυσχρωματοψία, αφού συνήθως έχουν και τις δύο μορφές του γονιδίου της οψίνης.

Προκειμένου να «θεραπεύσουν» τη δυσχρωματοψία σε δύο αρσενικά σαϊμίρι (τον Ντάλτον και τον Σαμ), οι ερευνητές «μόλυναν» τα μάτια τους με έναν γενετικά τροποποιημένο ιό ο οποίος μετέφερε το ανθρώπινο γονίδιο για την «κόκκινη» οψίνη.

Λίγες εβδομάδες μετά την ένεση του ιού, οι δύο πίθηκοι ήταν πλέον ικανοί να ξεχωρίζουν τις πράσινες από τις κόκκινες κουκίδες σε μια οθόνη. Δύο χρόνια μετά την έναρξη του πειράματος, ο Ντάλτον και ο Σαμ εξακολουθούν να βλέπουν το ίδιο καλά.

Ο Δρ Νέιτζ εντυπωσιάστηκε ακόμα και ο ίδιος από το γεγονός ότι ο ενήλικος εγκέφαλος των πιθήκων έμαθε να αξιοποιεί τα νέα ερεθίσματα από τους υποδοχείς του κόκκινου στον αμφιβληστροειδή. «Όλως περιέργως, αυτά τα ζώα συμπεριφέρονται σαν να είχαν αυτή την ικανότητα εκ γενετής» σχολιάζει.

Ο ερευνητής είναι τώρα αισιόδοξος ότι η γονιδιακή θεραπεία μπορεί να εφαρμοστεί και στον άνθρωπο, εφόσον βέβαια αποδειχθεί πρώτα απόλυτα ασφαλής.