«…Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο
«Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα…».
Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας...

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν, καθώς μας πλησίαζε η φωτιά κι εκείνο το σκυλάκι, που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο, μέχρι τη στιγμή, που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά, που δεν πρόλαβαν να φύγουν από τα πεύκα, καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού… Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας, όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες…

Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς, που ήρθαν με τζιπάκια, κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι, μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη. Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε, επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας…
Θα ήθελα, επίσης, να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν, την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας…

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς, που τραβούσαν, πανικόβλητοι, τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες, τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων, στον ασύρματο, όταν τους κύκλωνε η φωτιά…
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα, που δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές, που κάποτε χαρήκαμε, ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν πως υπήρξαν !...

Δεν θα ξεχάσω, όμως, εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων, που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς, που μας περιτριγύρισαν…
Δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από την Αταλάντη, που ήρθαν να μας βοηθήσουν, σε μια ξένη για αυτούς περιοχή…

Δεν θα ξεχάσω, όλες τις κυβερνήσεις, έως τώρα, που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές. Το κράτος, που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μη θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του, μπροστά στα συμφέροντα.

Δεν θα ξεχάσω, ποτέ, πως 4 παιδιά με 1 όχημα, καταφέραμε να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Θα θυμάμαι, την όμορφη τραυματιοφορέα, που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη. Τους ευχαριστώ !...
Δεν θα ξεχάσω, να λέγομαι και να είμαι, ακόμα, άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη, για όλες τις καταστροφές, που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου : οι βίλες, που θα χτίσετε τι νόημα θα έχουν, αφού δεν θα υπάρχει, πια, πράσινο γύρω σας ; Αφού ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες ;
Πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω ;

Πως να περιμένω από ένα κράτος, με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες, που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου ;