Είναι ένα πρόβλημα που απασχολεί πολύ κόσμο σε παγκόσμια κλίμακα. Σήμερα θα ασχοληθώ με περιπτώσεις των σκύλων.

Τα διάφορα είδη καρκίνων του μαστού στους σκύλους αφορούν κατά κανόνα ζώα θηλυκά μη αποστειρωμένα (δηλαδή ακέραια), πολύ σπάνια κάτω του 1% αφορούν αρσενικούς σκύλους.

Σε ζώα που έχουν στειρωθεί σε ηλικία πριν ακόμα έλθουν στον πρώτο οργασμό, ο κίνδυνος που διατρέχουν να εκδηλωθεί καρκίνος κακοήθης του μαστού είναι 0,05%. Το ποσοστό κινδύνου σε σκύλους που στειρώνονται μετά τον πρώτο οργασμό ανέρχεται σε 8%, σε 26% μετά τον δεύτερο οργασμό και μετά τα ποσοστά δεν έχουν υπολογιστεί.

Είναι εξακριβωμένο αυτό διότι, όπως αποδείχθηκε και στους καρκίνους της γυναίκας, η εμφάνιση αυτών εξαρτάται (ορμονοεξάρτηση) από γεννητικές ορμόνες (οιστρογόνα-προγεσταγόνα) των ωοθηκών, αν και ακόμα χρειάζονται περισσότερες συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με τα γονιδιώματα, καθώς και η επίδραση ενός oncornavirus σε μερικά συγγενικά φύλα ποντικών, που παρουσιάζουν επίσης αυτή την πάθηση.

Σε τελική ανάλυση, η πάθηση αυτή σπανιότατα παρουσιάζεται σε σκύλες στειρωμένες πριν από τον πρώτο οργασμό. Στα μικρά ζώα έχουν διαπιστωθεί ορμονικοί υποδοχείς των καρκινικών κυττάρων στην οιστριόλη ή την προγεστερόνη ή και στις δύο μαζί.

Σκύλες που στειρώνονται στην ενηλικίωση διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο να εκδηλώσουν τον καρκίνο όπως οι ακέραιες (μη στειρωμένες). Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει εάν η σκύλα στειρωθεί στον ίδιο χρόνο με τη μαστεκτομή, και το ερωτηματικό είναι εάν και πόσο μακραίνει τη ζωή του ζώου. Υπάρχει μια μελέτη που στειρώθηκαν λίγο πριν από 2 χρόνια από μαστεκτομή, έζησαν κατά 45% περισσότερο απ' αυτές που στειρώθηκαν σε χρονικό διάστημα πάνω από 2 χρόνια από τη μαστεκτομή. Δηλαδή όταν εμφανίζεται κάποιος όγκος στους μαστούς και η στείρωση γίνεται γρηγορότερα από 2 χρόνια, τότε έχουν περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν τα ζώα αυτά πιο πολύ χρόνο.

Συνήθως ο καρκίνος του μαστού παρουσιάζεται κατά το 4ο-5ο έτος της ηλικίας, σπάνια σε μικρότερες ηλικίες.

Ο καρκίνος του μαστού στους σκύλους μπορεί να είναι καλοήθους μορφής ή κακοήθους. Αυτό το διαπιστώνουμε στη βιοψία ή ακόμα καλύτερα στην ιστοπαθολογική εξέταση. Ωστόσο οι καλοήθους μορφής καρκίνοι είναι ευαίσθητοι στις διάφορες θεραπευτικές μεθόδους, προπαντός δεν ξαναεμφανίζονται εύκολα μετά την υστερεκτομή. Γι' αυτό πρέπει να γίνονται ιστολογική εξέταση και διάγνωση, για να γνωρίζουμε τι είδους καρκίνος είναι. Σήμερα επιβάλλεται η χειρουργική εξαίρεση όλων των μαστών της πλευράς εκείνης όπου παρουσιάζεται ο όγκος μαζί με την εξαίρεση των βουβωνικών και μασχαλιαίων αδένων. Στη συνέχεια θα πρέπει να ερευνώνται οι καρκινικοί δείκτες του αίματος εάν πρόκειται περί κακοήθους όγκου ή όγκων μαζί με χημειοθεραπεία ακόμα και με τοπική ακτινοβολία. Ολα αυτά εξαρτώνται από την ιστοπαθολογική εξέταση.

Γενικά εάν οι όγκοι είναι ορμονοεξαρτώμενοι, σε νεαρά ζώα η στείρωση και στη συνέχεια η παρακολούθηση για ένα τουλάχιστον χρόνο σε τακτά χρονικά διαστήματα μπορεί να παρατείνουν τη ζωή τους για αρκετό χρονικό διάστημα. Εάν ο όγκος είναι κακοήθης τότε

τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο ευχάριστα.

Τα φάρμακα που συνηθίζεται να δίνονται με ενέσιμη μορφή για να αποτρέπεται ο οίστρος στα ζώα συμβάλλουν πάρα πολύ στην εκδήλωση των νεοπλασιών στους μαστούς και στα γεννητικά όργανα. Καλύτερα η χειρουργική στείρωση παρά η φαρμακευτική που είναι σκέτη καταστροφή.