Ο «αποκάτω», εγώ δηλαδή, δεν είχε περάσει πολύς καιρός που αποφάσισα να αφήσω το γάτο μου ελεύθερο στη γειτονιά, απ’ όπου άλλωστε τον είχα περιμαζέψει όταν ήταν μικρό γατάκι, διασφαλίζοντάς του ασφαλώς τα προς το ζειν, αφού ύστερα από μια ξαφνική και απρόσμενη βόλτα του στη γειτονιά, μας ανακοίνωσε με λύπη ότι αποφάσισε να πάρει το δρόμο του. Για να μπείτε καλύτερα στη ψυχολογία της ιστορίας το γάτο τον αφήναμε κάθε πρωί ελεύθερο στη γειτονιά και το μεσημέρι τον μαζεύαμε, μέχρι που μια μέρα ο γάτος χάθηκε. Ρωτώντας δεξιά και αριστερά μάθαμε ότι ο γάτος εθεάθη πάνω στην οροφή κινούμενου αυτοκινήτου, όπου είχε αποκοιμηθεί, μέχρι που ο οδηγός ξεκίνησε μαζί με το γάτο. Ακολούθησε μια εκστρατεία ανεύρεσης του γάτου η οποία ενεργοποίησε πολλά παιδιά της ευρύτερης περιοχής δίνοντας νόημα στο παιχνίδι τους και εξάπτοντας τη φαντασία τους (ακούσαμε τις πιο αντιφατικές και περίεργες αλλά συνάμα χαριτωμένες ιστορίες). Τελικά χάρη στη παρατηρητικότητα μερικών παιδιών του δημοτικού και δυο χαριτωμένων και ευγενέστατων γιαγιάδων (από εκείνες που βγάζουν τη καρέκλα του καφενείου στις εναπομείνασες αυλές και παρατηρούν το δρόμο) ο γάτος βρέθηκε αρκετά οικοδομικά τετράγωνα μακριά, προς μεγάλη χαρά τόσο των παιδιών, των οποίων τα μάτια λαμποκόπησαν όταν τα κεράσαμε παγωτά, όσο και της γιαγιάς για την οποία προτιμήσαμε ένα κουτί γλυκά για διαβητικούς. Από εκείνη λοιπόν τη μέρα ο γάτος δεν μπορούσε πια να μείνει σπίτι και ζήτησε να μένει ελεύθερος έξω. Κάπου εδώ αρχίζει η εμπλοκή των δυο φαινομενικά ανεξάρτητων ιστοριών του γάτου και του «αποπάνω». Ένα μεσημέρι γυρνώντας στο σπίτι, ο «αποπάνω», που εξεπιτούτου είχε στήσει καραούλι καρτερικά περιμένοντας την επιστροφή μας, μας απείλησε ευθέως και εντόνως ότι θα ρίξει φόλα στο γάτο –ο οποίος για κακή του τύχη δεν παραδειγματίστηκε από την περιπέτειά του και εξακολουθεί να προτιμά τα αυτοκίνητα για το ραχάτι του- επειδή ανεβαίνει στο ολοκαίνουριο αυτοκίνητό του και του προκαλεί γρατζουνιές και «εγώ έδωσα 30.000 ευρώ και δεν μπορώ να ανεχτώ αυτή την κατάσταση»! Προς απόδειξη των λόγων του και μη αντιλαμβανόμενος τη γελοιότητα των ισχυρισμών και των πράξεων του μας είπε ότι έλεγξε τις πατημασιές του γάτου με μεγεθυντικό φακό! Η αλήθεια είναι ότι μπροστά σε τέτοιους ισχυρισμούς σαστίζεις καμιά φορά και δε ξέρεις πώς πρέπει ν’ αντιδράσεις, έτσι σύντομα μας άκουσε όλη η γειτονιά και μόνο η αστυνομία που δεν ήρθε.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά όλη η ιστορία έγινε όχι γιατί ο γάτος γρατζουνάει το αυτοκίνητο -όσοι έχετε αν όχι γατιά τουλάχιστον τη στοιχειώδη κοινή λογική ξέρετε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο- αλλά γιατί άφηνε πατημασιές στο πάντα φρεσκοπλυμένο καπώ, μετατρέποντας σε σισύφειο άθλο την προσπάθεια του «αποπάνω» το αυτοκίνητό του να ακτινοβολεί για να κρύψει την κενότητα του ιδιοκτήτη του. Η λύση λοιπόν είναι εύκολη και προκύπτει αβίαστα, ο γάτος πρέπει να αφανιστεί, μαζί με όποιον άλλο τολμά να θέσει υπό αμφισβήτηση την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας μας. Άλλωστε πόσο μπορεί να μετράει ένας ημι-αδέσποτος κανελί γάτος με κουδουνάκι μπροστά σε μία ολοκαίνουρια λαμπερή μαύρη λιμουζίνα; Φαίνεται πώς αυτή είναι η παιδεία μας, αυτές οι προτεραιότητές μας, αυτό και το αξιακό υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατάμε και βουλιάζουμε.

Ο αναγνώστης σας

Γ.Ρ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ