Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.

Την προπερασμένη Τετάρτη, που λέτε, γυρίζοντας ο δικός μας απ' την απογευματινή του βόλτα -ξέρετε, περπατάει σαν τρελός, με ρυθμό 100 μέτρων το λεπτό- πήρε το μάτι του, κάτω από μια αγριογαζία σε μια πλατεία, ένα άσπρο «κουρελάκι». Ετσι του φάνηκε. Πλησιάζοντάς το διαπίστωσε ότι δεν ήταν «κουρελάκι», αλλά ένα δυστυχισμένο σκυλάκι, ξαπλωμένο στο πλάι, πετσί και κόκαλο, μες στις λάσπες, που ανέπνεε με φοβερή δυσκολία και κουνούσε σπασμωδικά χέρια και πόδια. Απ' το μισάνοιχτο στόμα του έβγαιναν αφροί σαν σαπουνάδα και από πίσω του είχαν βγει μερικά κόπρανα: κλασική περίπτωση δηλητηρίασης.

Καράφλιασε ο δικός μας! Οταν ηρέμησε, ειδοποίησε την Αννα, μια γειτόνισσα με μεγάλη αγάπη για τα ζώα και πείρα σε τέτοια θέματα. Εκείνη έφτασε αμέσως -τύφλα να 'χει το ΕΚΑΒ-, βούτηξε η σκυλίτσα, τη φόρτωσε στο αυτοκίνητό της και όλοι μαζί πήγαν στον Αλέξη, τον κτηνίατρο, στη Νέα Μάκρη.

Ο γιατρός, μανούλα σ' αυτά, έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. «Αν αργούσατε λίγο, δεν θα άντεχε», είπε. «Τώρα να δούμε τι θα γίνει. Οι πιθανότητες είναι μισές μισές». Την πλάκωσε στα αντίδοτα, την έκανε σουρωτήρι στις ενέσεις, της έβαλε έναν ορό, τη σκέπασε και την κράτησε εκεί για το βράδυ, με μια λάμπα από πάνω της για να την κρατάει ζεστή.

Το άλλο πρωί ξαναπήγανε στον γιατρό και η σκυλίτσα κοιμόταν ήρεμη στον ήλιο, έξω απ' το ιατρείο. «Είναι παλικάρι», είπε ο γιατρός και τους την έδωσε, μαζί με κάποιες οδηγίες. Την πήραν και την έφεραν στο σπίτι μας, στον μπροστινό κήπο. Η μαντάμ, περπατώντας με δυσκολία, βρήκε έναν θάμνο, χώθηκε από κάτω και αποκοιμήθηκε... Ξύπνησε για λίγο, έφαγε λίγο νερόβραστο κοτοπουλάκι, ήπιε λίγο χλιαρό γάλα και ξανακοιμήθηκε. Ετσι πέρασε και η τρίτη μέρα, η Παρασκευή. Οπότε το Σάββατο πήρε τα πάνω της, έτρεξε λίγο, ανέβηκε στην ταράτσα -και δεν ήξερε πώς να κατεβεί!- ζήτησε να φάει, γάβγισε (έχει κι ωραία φωνή) και μόλις είδε ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού... χώθηκε μέσα, άραξε στο χαλί και (φυσικά) ξανακοιμήθηκε...

(Να σας πω και πώς είναι: περίπου 15 κιλά -όταν συνέλθει θα πιάσει ίσως τα 18- κυνηγιάρα, κάτι σαν λάβερακ, λευκό με γκρίζες πινελιές, πανέμορφη φάτσα και γλυκύτατα μάτια, παραπονιάρικα. Η ουρά της -που την έχει πάντα μέσα στα σκέλια της- είναι αδύνατη, αλλά όλη μαζί είναι μια κούκλα!)

Εμείς, η Μάχη κι εγώ, στην αρχή θέλαμε να της την πέσουμε: όποτε πλησίαζε τον πίσω κήπο, ουρλιάζαμε σαν μανιακές - το ομολογώ. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Με τις μέρες, όμως, σιγά σιγά άρχισα να τη συμπαθώ τη φουκαριάρα. Ειδικά όταν μας είπε ο δικός μας τα όσα υπέφερε το δύστυχο σκυλί. Αλλά δεν νομίζω ότι είμαι και έτοιμη να τη δεχτώ στον πίσω κήπο, τουλάχιστον όχι ακόμα. Το ίδιο πιστεύω και για τη Μάχη. Η Λάικα -έτσι τη βάφτισε η δικιά μας- πρέπει να δέσει πρώτα, να πάρει λίγο κρέας επάνω της, να ηρεμήσει για τα καλά, πριν έρθει μαζί μας.

Για τα όσα θα συμβούν τότε, μην ανησυχείτε, θα σας κρατάω ενήμερους.

* Η κυρία Μαρίκα είναι σκύλα, ημίαιμη, πανέμορφη, κατάμαυρη σαν τα (οικονομικά και άλλα) χάλια μας, αυστηρή μεν αρχηγίνα αγέλης αλλά και γεμάτη... ανθρωπιά. Ελπίζω ότι, τελικά, θα δεχτεί τη Λάικα στην επικράτειά της, χωρίς παρατράγουδα και χουλιγκανισμούς. Εκείνη που φοβάμαι είναι η Μάχη, που έχει γίνει κοτζάμ θηρίο: αν την πέσει στη Λάικα, δεν σας λέω τίποτα...