Η ανακάλυψη, υπό την παλαιοντολόγο Τζούλια Κλαρκ της Σχολής Γεωεπιστημών Τζάκσον του πανεπιστημίου του Τέξας-Όστιν και τον Τζέικομπ Βένθερ του πανεπιστημίου Γιέιλ, παρουσιάστηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το BBC και τις βρετανικές "Τέλεγκραφ" και "Γκάρντιαν".

Ο πρόγονος του πιγκουίνου, με την επιστημονική ονομασία Inkayasu paracasensis (σημαίνει ο "βασιλιάς του νερού") και με το παρατσούκλι "Πέτρος", έζησε στην ύστερη Ηώκαινο περίοδο πριν από 36 έως 41 εκατ. χρόνια.

Διέθετε ένα μακρύ και ευθύ ράμφος, πολύ μεγαλύτερο από τους σύγχρονους πιγκουίνους. Η παρουσία των καλοδιατηρημένων φτερών πάνω στον σχεδόν πλήρη σκελετό που βρέθηκε, δείχνει ότι τα φτερά εμφανίστηκαν πολύ νωρίς στην εξέλιξη των πιγκουίνων. Μέχρι τώρα οι επιστήμονες δεν γνώριζαν τίποτε για τα φτερά και τα χρώματά τους στους αρχαίους πιγκουίνους.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η μετατροπή των χρωμάτων του φτερώματος από κοκκινο-καφέ-γκρι σε μαύρο-άσπρο έγινε αρκετά πρόσφατα. Το ιδιαίτερο σχήμα των πτερυγίων και των φτερών των πιγκουίνων τους επιτρέπουν να είναι δεινοί κολυμβητές και να βουτάνε σε μεγάλα βάθη. Μπορούν να πάνε σε βάθος πάνω από 300 μέτρα και να μείνουν κάτω από το νερό μέχρι και επτά λεπτά - παρόλο που δεν είναι ψάρια αλλά πουλιά! Στην ουσία, "πετάνε" μέσα στο νερό, ένα μέσο με πυκνότητα 800 φορές μεγαλύτερη από τον αέρα.

Παραμένει ακόμα άγνωστο πώς ακριβώς οι πιγκουίνοι απέκτησαν εξελικτικά αυτές τις ικανότητες και άρχισαν να διαπρέπουν στη θάλασσα αντί για τον αέρα, αλλά η ανακάλυψη του απολιθώματος δείχνει ότι οι πρόγονοί τους είχαν ήδη αρκετά από τα σημερινά χαρακτηριστικά τους, αν και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, εκείνοι οι αρχαίοι πρόγονοι των πιγκουίνων μάλλον κολυμπούσαν απλώς στην επιφάνεια του νερού και δεν μπορούσαν να κάνουν τολμηρές βουτιές στα βάθη.

Πολλοί πιστεύουν ότι οι πιγκουίνοι ζουν βασικά στην Ανταρκτική, στην πραγματικότητα τα 17 από τα 19 συνολικά είδη πιγκουίνων που ζουν σήμερα, επιβιώνουν σε μια ποικιλία τόπων.

Το αρχείο απολιθωμάτων -που περιλαμβάνει περίπου 50 εξαφανισμένα πια είδη πιγκουίνων- δείχνει μια μεγάλη γεωγραφική εξάπλωση, στην Αυστραλία-Ν.Ζηλανδία, την Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ανταρκτική.