Πόσες και πόσες γενιές δεν μεγάλωσαν παρακολουθώντας στην τηλεόραση τη Λάσυ, το θρυλικό κόλευ με τα έξυπνα κατορθώματά του. Τη Λάσυ που αγαπήθηκε από όλους. Από όλους όμως; Στις 28 Μαΐου του 2010, το απόγευμα, ο φιλοζωικός σύλλογος της Ακράτας «Τα Φιλαράκια» ενημερώθηκε ότι ένα κόλεϋ βρισκόταν εγκαταλελειμμένο μέσα σε ένα ρέμα, κοντά στο 2ο χλμ της επαρχιακής οδού Πούντας (Διακοφτού) – Καλαβρύτων.

Η πρόεδρος του φιλοζωικού συλλόγου ειδοποίησε έναν εθελοντή που γνώριζε καλά την περιοχή, ο οποίος μετά από μια ώρα περίπου βρέθηκε στο σημείο αυτό και εντόπισε το άτυχο ζώο. Ήταν ένα θηλυκό καθαρόαιμο κόλεϋ ίδιο με την τηλεοπτική Λάσυ, που βρισκόταν μέσα στο ρέμα, σε βάθος περίπου 5 μέτρων δίπλα στο μικρό ποτάμι που υπάρχει εκεί, κατάκοιτο, μέσα στις ακαθαρσίες από τη μέση και κάτω και με ένα σμήνος μύγες επάνω του, που στην κυριολεξία το έτρωγαν ζωντανό.

Ο εθελοντής, αφού καθάρισε όσο μπορούσε το άτυχο ζώο που είχε αφεθεί στη μοίρα του για να πεθάνει, το έβγαλε με αρκετή δυσκολία από το ρέμα και το μετέφερε στο κτηνιατρείο της Μάρτας Κασσάτα στο Διακοφτό, που είχε τεθεί σε λειτουργία λίγες ημέρες πριν.

Η ευαίσθητη κτηνίατρος, από τις 20:20 το βράδυ που μεταφέρθηκε εκεί το σκυλί, έδωσε πραγματική μάχη για περισσότερες από τρεις ώρες, για να το κρατήσει στη ζωή.

Αψηφώντας το προχωρημένο της ώρας και το γεγονός ότι επρόκειτο για ένα εγκαταλελειμμένο ζώο, χορήγησε ορούς, έκανε ενέσεις και έδωσε τις πρώτες βοήθειες που ήταν απαραίτητες, καθώς το ζώο εκτός των άλλων είχε υποστεί δηλητηρίαση, είτε από τροφή στην προσπάθειά του να βρει κάτι να φάει για να επιζήσει είτε από τις τοξίνες που παρήγαγε ο ίδιος ο οργανισμός του, καθώς ήταν επί μέρες υποσιτισμένο.

Κατά τις 23:30 το βράδυ, η μάχη με τη δηλητηρίαση φάνηκε ότι κερδήθηκε και το ζώο ξεπέρασε τον πρώτο κίνδυνο. Παράλληλα, καθαρίστηκαν οι εμφανείς πληγές που είχε. Την επόμενη ημέρα το πρωί, κάτω από τη γούνα της, εντοπίστηκαν και άλλες πληγές στις οποίες, το σμήνος από τις μύγες είχε γεννήσει αυγά από τα οποία είχαν γεννηθεί σκουλήκια που έτρωγαν το ζώο ζωντανό.

Αφού παρασχέθηκαν και πάλι από την κτηνίατρο οι απαραίτητες ιατρικές φροντίδες (ξυρίστηκε το ζώο στα σημεία που υπήρχαν οι πληγές και απολυμάνθηκε), μεταφέρθηκε από τον εθελοντή σε κτηνιατρείο – κλινική της Αθήνας στα βόρεια προάστια, καθώς το ζώο έχρηζε κτηνιατρικής φροντίδας σε 24ωρη βάση και το κτηνιατρείο της κυρίας Κασσάτα είχε τεθεί σε λειτουργία μόλις λίγες ημέρες πριν και δεν διέθετε ακόμη την απαραίτητη υποδομή για 24 νοσηλεία επί μακρόν.

Ας τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι το κόλεϋ αυτό που ήταν θηλυκό ήταν περίπου 9-10 ετών. Στο κτηνιατρείο της Αθήνας όπου μεταφέρθηκε η Λάσυ, (Λάσυ την ονομάσαμε) και που άνοιξε για να την παραλάβει παρά το γεγονός ότι ήταν Σαββάτο μεσημέρι αναμέναμε οι εξετάσεις που θα γινόντουσαν άμεσα να μας δείξουν γιατί το σκυλί εγκαταλείφθηκε.

Ας μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για ένα καθαρόαιμο κόλεϋ, που κάποιοι λογικά θα πλήρωσαν αρκετά χρήματα για να το αγοράσουν. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν όλα αρνητικά και η Λάσυ δεν είχε καμία από αυτές τις ασθένειες, όπως το καλααζάρ που «φοβίζουν» τον πολύ κόσμο… και που «δικαιολογούν» αδικαιολογήτως την ενός εγκατάλειψη ζώου.

Γιατί όμως η Λάσυ είχε εγκαταλειφθεί; Αποδείχθηκε ότι η δεν ήταν στειρωμένη και είχε πυομήτρα, σε πολύ προχωρημένη κατάσταση. Επιπλέον, δεν είχε τοποθετημένο τσιπ. Συνεπώς, ήταν πολύ εύκολο για τους ιδιοκτήτες της να την εγκαταλείψουν σε μια ερημική περιοχή, (στη συγκεκριμένη εγκαταλείπονται πολύ συχνά σκυλιά), προφανώς επειδή στο σημείο αυτό υπάρχει το ρέμα, από το οποίο κυλάει ένα ποταμάκι.

Οι ιδιοκτήτες της λοιπόν προτίμησαν, μετά από περίπου 10 χρόνια που την είχαν στην οικογένειά τους, να την εγκαταλείψουν μόνη της, να πεθάνει αβοήθητη με αυτό τον φρικτό τρόπο, από το να διαθέσουν κάποια χρήματα για να τη χειρουργήσουν και να την κάνουν καλά.

Προφανώς για τους ιδιοκτήτες της, η Λάσυ ήταν κάτι σαν αντικείμενο, ένα πανέμορφο σκυλί - όπως ένα ωραίο αντικείμενο - ένα αυτοκίνητο, ή ένα ακριβό φόρεμα ή κουστούμι, για επίδειξη πλούτου ή κοινωνικής θέσης, που όταν αρρώστησε, εγκαταλείφθηκε στη μέση του πουθενά, (όχι βέβαια τελείως στο πουθενά γιατί εκεί, υπήρχε το τρεχούμενο νερό θα σκέφτηκαν!) όπως ακριβώς πετάμε ένα αντικείμενο, το οποίο πάλιωσε και μας είναι άχρηστο πια, μετά από περίπου δέκα χρόνια συμβίωσης μαζί του.

Η Λάσυ μπορεί μέσα στην ατυχία της να στάθηκε τελικά τυχερή και να υιοθετήθηκε από τον εθελοντή που πήγε για να τη βοηθήσει, πόσα και πόσα όμως ζώα συντροφιάς στη χώρα μας δεν εγκαταλείπονται, για να βρουν τελικά έναν παρόμοιο αργό και βασανιστικό θάνατο που δεν τους αξίζει.

Πότε θα καταλάβουν, επιτέλους, όλοι όσοι παίρνουν ένα ζώο συντροφιάς ότι δεν είναι ένα αντικείμενο που θα το πετάξουν, όταν τελειώσει η χρηστική του αξία. Πότε θα καταλάβουν ότι είναι ένα έμψυχο όν, ένα πλάσμα, που αγαπάει, λυπάται, στενοχωριέται, χαίρεται, σκέφτεται, επικοινωνεί με τον τρόπο του με τους ανθρώπους που το έχουν στην οικογένειά τους;

Μήπως όλοι αυτοί θα πρέπει να θυμηθούν έστω και για λίγο τον Άργο, το πιστό σκυλί του Οδυσσέα, για το οποίο κάτι θα πρέπει να άκουσαν στο σχολείο. Μήπως να μάθουν για το Κυνός Σήμα στη Σαλαμίνα όπου πριν από την ναυμαχία της Σαλαμίνας, όταν οι αρχαίοι Αθηναίοι εγκαταλείπουν την πόλη τους «…Η πόλη αδειάζει, στα πλοία επιβιβάζεται ο άμαχος πληθυσμός, γυναίκες, γέροι και παιδιά, ανάμεσά τους κι ο Ξάνθιππος, ο ηλικιωμένος πατέρας του Περικλή.

Ο σκύλος του τον έχει ακολουθήσει ως την προβλήτα επειδή το ένστικτό του τον έχει ειδοποιήσει ότι η αποχώρηση του αφεντικού του δεν είναι μια συνηθισμένη αποχώρηση, μια εκδρομή ή ένα ταξιδάκι δηλαδή, όπως άλλα πολλά που έχουν προηγηθεί στο παρελθόν.

Κάτι πρωτόγνωρο κι ανησυχαστικό πλανιέται στην ατμόσφαιρα· παρακολουθεί τον Ξάνθιππο να επιβιβάζεται στο σκάφος μαζί με τους άλλους κι ύστερα τους βλέπει να σηκώνουν την άγκυρα και να απομακρύνονται. Ο κύριός του τον εγκατέλειψε; Δεν είναι δυνατόν! Το πιστό ζώο δεν το αντέχει.

Ρίχνεται στο νερό και κολυμπά κοντά στο πλοίο («τη τριήρει παρανηχόμενος» γράφει ο Πλούταρχος) ως τη Σαλαμίνα. Όταν κάποτε βγαίνει στην ακροθαλασσιά, σωριάζεται εξαντλημένος και πεθαίνει. Σύμφωνα με την παράδοση, τον θάβουν εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή.

Ο τάφος του είναι το ''κυνός σήμα'' και ολόκληρη εκείνη η περιοχή στη Σαλαμίνα, συμπληρώνει ο Πλούταρχος, ακόμα και στις μέρες του ονομαζόταν προς τιμήν του ζώου έτσι…» (της συγγραφέως Ισμήνης Καπάνταη).

Μήπως πρέπει να καταλάβουν ότι και το δικό τους ζώο, τους αγαπάει όπως ακριβώς τα δύο αυτά σκυλιά που αναφέρονται στην αρχαία ιστορία μας; Το ζήτημα της εγκατάλειψης των ζώων στη χώρα μας είναι ένα ζήτημα πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό και αποτελεί μια πολύ σοβαρή ένδειξη του πολιτιστικού επιπέδου της πατρίδας μας. Δυστυχώς…

Πηγή: himaira.blogspot.com