1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι
µέρος αυτού του Κόσµου!

1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε
τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου
να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.

4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου.
Υπάρχουν µερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια».
Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες
δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη
επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να
το κάνω αυτό. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού,
αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος... Νοµίζω ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου
και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους
προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν
δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά,
όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα
αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν.
Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!

13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ
σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει
ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος.
Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.

15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη
ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε
θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει,
δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου.

16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός
που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή.
Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον
αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την
πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα
περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την
πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» - γάßγισα. Με ξέχασαν...
Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου
µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω
από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν
εγκαταλείψει!

17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι
µόνος και αισθάνοµαι χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω
µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου
δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της
ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο
κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει
να έχει χαθεί».

18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα
πολλά παιδιά µικρά και µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια».
Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας,
µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει
καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε,
δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε
λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου
είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν
µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ
προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα
στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το
γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον
εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου
προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα
πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να
συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει
εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς
φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος.
Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το
τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι
λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη
δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια
µου. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου
σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε την γυναίκα ήταν
ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία
µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον
ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική
κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο
καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα
µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ
αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ
ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν
µε ήθελε κανείς;».