• Ένα πειραματόζωο νεκρό κάθε 8 δευτερόλεπτα!

    Κάθε οκτώ δευτερόλεπτα, σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Animal Aid, σε κάποιο εργαστήριο ένα ανυπεράσπιστο ζώο θυσιάζεται… Υπολογίζεται πως κάθε χρόνο, μόνο στις ΗΠΑ, περίπου 70 εκατομμύρια ζώα…

  • ΧΩΡΑ-ΣΤΑΘΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΕΞΩΤΙΚΩΝ ΖΩΩΝ Η ΕΛΛΑΔΑ…

    «Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες-κόμβους διακίνησης σπάνιων ειδών» μας λέει ο γενικός διευθυντής της οργάνωσης «Αρκτούρος», Λάζαρος Γεωργιάδης. Οι αρχές κάνουν ό,τι μπορούν για να ελέγξουν την κατάσταση…

  • Oι κόκκινες αλεπούδες «εισβάλλουν» στην Αρκτική…

    «Εκπλαγήκαμε όταν συναντήσαμε μια κόκκινη αλεπού στην περιοχή μελέτης μας, στην τούνδρα της Αρκτικής Ρωσίας, γιατί το είδος αυτό απαντάται πολύ σπάνια σε εδάφη στο Βορρά», δήλωσε στο BBC η ερευνήτρια…

  • Ανθρώπινα τέρατα στην Ρόδο...

    Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού «Κόσμος», άγνωστοι «έριξαν» άγρια σκυλιά στο καταφύγιο μικρών ζώων και εν προκειμένω γατιών, στην Καλλιθέα της Ρόδου, με αποτέλεσμα να κατασπαράξουν πολλά μικρά γατάκια…

Η " Ζωή " ενός Σκύλου!

1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι
µέρος αυτού του Κόσµου!

1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε
τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρ
ώπινη» οικογένειά µου
να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµ
ά µου.

4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου.
Υπάρχουν µερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια».
Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες
δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη
επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ
πού έπρεπε να
το κάνω αυτό. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθ
ηκα πολύ γι' αυτό!

8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού,
αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος..
. Νοµίζω ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου
και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους
προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν
δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα
να πηγαίνουν καλά,
όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα
αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα πολύ περισσότε
ρο από ότι περίµεναν.
Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!


13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορού
σα να κουνηθώ, να ßρεθώ
σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει
ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος.
Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ' όσα µου συµßαί
νουν.

15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη
ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε
θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει,
δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου.


16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσε
ι. Ήµουν τόσο χαρούµενός
που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή.
Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον
αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το α
υτοκίνητο, άνοιξαν την
πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα
περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την
πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» - γάßγ
ισα. Με ξέχασαν...
Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη
δύναµή µου. Η αγωνία µου
µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω
από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν
εγκαταλείψει!


17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι
µόνος και αισθάνοµαι χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω
µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου
δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της
ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο
κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά
λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει
να έχει χαθεί».


18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα
πολλά παιδιά µικρά και µεγαλύτερα σαν τα «µ
ικρά µου αδερφάκια».
Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας,
µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει
καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε,
δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε
λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδ
ύναµος και η όψη µου
είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν
µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κ
άποια σκιά.

20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ
προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα
στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το
γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον
εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου
προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα
πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τερά
στια δυσκολία µπόρεσα να
συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει
εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυν
ατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς
φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος.
Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το
τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι
λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη
δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια
µου. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου
σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε την γυναίκα ήταν
ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία
µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Ε
ίναι καλύτερα να τον
ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική
κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο
καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα
µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ
αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ
ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν
µε ήθελε κανείς;».

«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισµό ο άνθρωπος απέκτησε
µια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσµατα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό
ßασίλειο.

Χωρίς να είναι ικανοποιηµένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο,
άρχισε να ßάζει ένα κενό µεταξύ της φύσης του και τη φύση των ζώων.
Αρνήθηκε την κτήση µιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως
σύµßολο µια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε µια θεϊκή πτώση η οποία του
επέτρεψε να καταστρέψει το δεσµό της κοινωνίας µεταξύ αυτού και του
ζωικού ßασιλείου» - Sigmund Freud

«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το ένα που
σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».


Στείλτε το όπου µπορείτε. Όχι µόνον σ' αυτούς που θα δακρύσουν, αλλά
κυρίως σ' αυτούς που κάποτε ίσως και να εγκατέλειπαν ένα σκυλί στον
δρόµο...

6 ΠΑΤΟΥΣΕΣ:

korinoskilo είπε...

δεν υπαρχει νομιζω καλυτερος τροπος να δουμε την απεναντι οχθη :)

καλημερες

delfinoula είπε...

Το έχω ξαναδιαβάσει αλλά κάθε φορά ανατριχιάζω.

♥ Palirroia ♥ είπε...

Αχ λιονταρίνα μου με έκανες και έκλαψα. Ίσως με πείτε υπερβολική .....εδω χάνονται άνθρωποι και εσύ κλαις για ένα ακόμα χαμένο σκυλάκι; Πριν 11 χρόνια πήρα ένα κανισακι, μωράκι που χωρούσε στη τσάντα μου όταν το μου το έδωσε η κάτοχος της μητέρας, στην πορεία το κανισακι που είναι ο Ηρακλής μου, έβγαλε προβλήματα υγείας που οι κτηνίατροι μου έλεγαν δεν αξίζει να χειρουργηθεί για να διορθωθεί εγώ όμως το πάλεψα γιατί τον επέλεξα γιατί ήταν μια ζωή που το πήρα απο τη μαμά του και ήμουν υπεύθυνη. Επί πέντε χρόνια είχε φοβέρες διάρροιες που του βάζαμε όρο για να τα καταφέρει και εννοείται έκανε όπου έβρισκε γιατί και δύναμη δεν είχε για μεγάλες βόλτες αλλά και δεν προλαβαίναμε όταν του ερχόταν. Δεν θυμάμαι πόσες νύχτες έχω ξυπνήσει από τη βρώμα που είχε κάνει διάρροια και μες τη νύχτα έκανα φασίνα αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τον πετάξω εφόσον τον υιοθέτησα θα είναι κοντά μου μέχρι το φυσικό τέλος. Ευτυχώς στα πέντε του χρόνια ένας γιατρός τον βοήθησε και δεν έχει πια το πρόβλημα. Συγγνώμη που είπα τόσα πολλά αλλά το είχα ανάγκη μετά από το κείμενο που διάβασα Λιονταρίνα μου

ΑΝΝΑ είπε...

Πάει με κατέστρεψες. Που να το στείλω, ποιος να με καταλάβει???? Ποιος νομίζεις ότι έχει τελικά συναισθήματα γι αυτά τα υπέροχα πλάσματα? Και με θλίβει τόσο αυτή η κατάσταση με όσους τα κακομεταχειρίζονται που θα πάρω το μονόβολο και θα αρχίσω....
Αν έχανα ποτέ το τσουκάκι μου μάλλον θα πέθαινα, χωρίς υπερβολή. Ξέρεις πως είναι... Μόνο εμείς ξέρουμε όσοι έχουμε βιώσει πραγματικά με αυτά, όσοι τα αγαπάμε αληθινά, όσοι τα προστατεύουμε από αυτά τα κτήνη....

φιλιά πολλά πολλά

ΛΕΩΝ είπε...

@korinoskilo
Σ΄ευχαριστώ πολύ που μου το έστειλες!

@Δελφινούλα
όσες φορές και να το διαβάσεις, ο πόνος μεγαλώνει!

@PALIRROIA
Υπερβολική? Όσοι σκέφτονται έτσι κοπέλα μου με τον ίδιο τρόπο φέρονται και στους ανθρώπους! Μπράβο σου για τον Ηρακλάκο και μην ξαναζητήσεις συγνώμη, γι αυτό είναι ανοικτά τα σχόλια, να λέμε αυτό που έχουμε μέσα μας!

@BOUBOU
Καλώς την και συγνώμη που σε έκανα να σκεφτείς άσχημα πράγματα! Αλλά αυτή είναι η πραγαμτικότητα.

Καλή σας νύχτα κορίτσια!

Μαρια Νικολαου είπε...

Εχω σκυλάκι και το περιποιούμαι καλύτερα κι απο τα παιδιά μου
Τι να πω...
Οταν βλεπω και ακουω τετοια με πιανει το στομαχι μου
Φρίκη

Δημοσίευση σχολίου