Η ανάδευση αυτή του νερού επιτρέπει σε μεγάλο βαθμό να μεταφέρονται η θερμότητα και οι διάφορες θρεπτικές ουσίες δια μέσου των ωκεανών, καθώς επίσης από την επιφάνεια προς τα βάθη.

Η νέα έρευνα – που αποτελεί το κύριο θέμα του τελευταίου περιοδικού “Nature”, όπου και δημοσιεύτηκε- έγινε από τους Κακάνι Κατίτζα και Τζον Νταμπίρι του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας, και βασίστηκε σε μια σειρά από πρωτότυπα πειράματα σε μια λιμνοθάλασσα στο νησί Παλάου του νοτίου Ειρηνικού.

Η μελέτη επικεντρώθηκε στη συμπεριφορά των πολυάριθμων μεδουσών (του είδους mastigias) που κολυμπούν μαζικά δίπλα στους δύτες και θεωρούνται θαλάσσιος οργανισμός-μοντέλο για τη μελέτη της δυναμικής ροής των υγρών που προκαλούν με την κίνηση του σώματός τους.

Όπως διαπιστώθηκε, με τη βοήθεια βιντεοκαμερών που κατέγραφαν τη ροή ειδικών χρωστικών ουσιών, τις οποίες είχαν τοποθετήσει οι επιστήμονες κοντά στις μέδουσες, αυτοί και μόνο οι θαλάσσιοι οργανισμοί από κοινού ήσαν σε θέση να αναδεύουν ένα εντυπωσιακά μεγάλο όγκο νερού.

Έτσι, συνυπολογίζοντας τον συνολικό τεράστιο αριθμό των κάθε είδους θαλάσσιων οργανισμών που ζουν στους ωκεανούς και τη συνδυασμένη δράση τους, καθώς ανεβοκατεβαίνοντας συνεχώς από το βυθό στην επιφάνεια και αντίστροφα, αναδεύουν τα νερά, οι επιστήμονες κατέληξαν ότι το αποτέλεσμα αυτό είναι άμεσα συγκρίσιμο με την ανάδευση των νερών από τους επιφανειακούς ανέμους και τις παλίρροιες.