Δυστυχώς, όλ' αυτά τα αυτονόητα... δεν είναι αυτονόητα για όλους. Γι' αυτό και γεμίζουν οι δρόμοι από εγκαταλειμμένα -και ανεπιθύμητα, πια- ζωάκια. Βλέπετε, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια υπομονή, τον ίδιο ελεύθερο χρόνο (για βόλτες), την ίδια οικονομική άνεση αλλά και διαθέσιμο χώρο στο σπίτι τους. Και στο πρώτο λέρωμα του χαλιού πανικοβάλλονται και ξεφορτώνονται το ζωάκι.Βέβαια, η ιδέα να υιοθετήσει κανείς μια φατσούλα, απ' αυτές, π.χ., που δημοσιεύουμε κάθε Δευτέρα, είναι πολύ ελκυστική: ένα γλυκύτατο κουταβάκι, που θα γλιστράει στο παρκέ και θα κάνει κωμικότατες τουμπίτσες, είναι βέβαιο ότι θα σου κλέψει την καρδιά. Μόνο που τα κουταβάκια κάποτε μεγαλώνουν και γίνονται -όχι πάντα, ασφαλώς- σκύλαροι ανοικονόμητοι. Που θα γδάρουν το παρκέ, θα καταστρέψουν το χαλί, θα απαιτήσουν βόλτα χειμώνα-καλοκαίρι, με βροχή και ψοφόκρυο. Είναι όλοι διατεθειμένοι και πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τις φυσιολογικές ανάγκες τους;

Κάνω έκκληση, λοιπόν, καθώς έρχονται και μέρες γιορτινές: όχι (ζωντανά) ζωάκια-δώρα! Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν δώρα κάθε (άλλου) είδους για κάθε (αγαπημένο μας) πρόσωπο. Και αν αυτό το «πρόσωπο» θέλει πράγματι να υιοθετήσει ένα ζωάκι -δηλαδή να βάλει ένα ζωάκι στη ζωή του- αφήστε να το διαλέξει μόνο του, ώστε να 'ναι και υπεύθυνο για την επιλογή και την απόφασή του αυτή.

* Η κυρία Μαρίκα είναι σκύλα, ημίαιμη, πανέμορφη αλλά και πολύ άτακτη. Της τα συγχωρώ, όμως, όλα, γιατί την υιοθέτησα... εν γνώσει των συνεπειών. Δεν μ' ενοχλεί όταν γκαρίζει, δεν διαμαρτύρομαι όταν γεμίζει τρίχες ή λάσπες το σπίτι, ούτε όταν η ουρά της, που πάει πέρα-δώθε, ρίχνει κάτω τα τασάκια απ' το τραπεζάκι του καθιστικού...

Από την Ελευθεροτυπία