Όταν τα πουλιά μεταναστεύουν σε μακρινές αποστάσεις, μερικές φορές χιλιάδων χιλιομέτρων, συνήθως καταλήγουν στο ίδιο ακριβώς σημείο κάθε χρόνο. Αυτή η ικανότητα ακριβούς πλοήγησης και προσανατολισμού στον χώρο, που την έχουν εκατομμύρια πουλιά, έχει εδώ και πολλά χρόνια εντυπωσιάσει τους επιστήμονες, που αναρωτιούνται «πώς, στο καλό, τα πουλιά καταφέρνουν κάτι τέτοιο».

Τα πουλιά ταξιδεύουν εν μέρει προσανατολιζόμενα σε σχέση με τον ήλιο και εν μέρει ακολουθώντας φυσικά σημάδια-ορόσημα στο έδαφος. Όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο θα ήσαν αρκετά για να πετύχουν τόση ακρίβεια στον προορισμό τους. Τα πουλιά μπορούν να ταξιδεύουν συννεφιασμένες μέρες και, επιπλέον, να βρίσκουν το δρόμο τους παρόλο που πετούν πάνω από τεράστιους ωκεανούς, χωρίς να βλέπουν από κάτω τους κάποιο διακριτό σημάδι, παρά μόνο νερό.

Εδώ και καιρό, οι επιστήμονες υποπτεύονταν ότι τα πουλιά έχουν μια εγγενή ικανότητα να αντιλαμβάνονται το γήινο μαγνητικό πεδίο και να προσαρμόζουν ανάλογα την πορεία τους. Μερικοί επιστήμονες έχουν κάνει την υπόθεση ότι ο μηχανισμός προσανατολισμού βρίσκεται στο ράμφος του πουλιού, όπου υλικά με βάση το σίδηρο δρουν ως μαγνητικοί αισθητήρες που ανιχνεύουν τον προσανατολισμό του πουλιού σε σχέση με το μαγνητικό πεδίο, στέλνοντας τις σχετικές πληροφορίες στον εγκέφαλό του μέσω ειδικού νεύρου.

Άλλοι επιστήμονες έχουν αμφισβητήσει αυτή τη θεωρία, αντιπροτείνοντας ότι οι μαγνητικοί αισθητήρες βρίσκονται στα μάτια του πουλιού, όπου υποδοχείς φωτός ευαίσθητοι στα μαγνητικά πεδία τροφοδοτούν συνεχώς με δεδομένα τον εγκέφαλο μέσω οπτικών νεύρων.