Ακόμα και οι ψυχρόαιμες σαύρες, που κανονικά χρειάζονται λίγη λιακάδα για να ενεργοποιήσουν το μεταβολισμό τους, δεν αντέχουν την αύξηση της θερμοκρασίας που φέρνει η κλιματική αλλαγή.

Αν το φαινόμενο συνεχιστεί με το σημερινό ρυθμό, το 20% των ειδών σαύρας θα έχει εκλείψει έως το 2080, προειδοποιεί μελέτη στο περιοδικό Science.

«Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί» σχολίασε στο Reuters ο Μπάρι Σινέρβο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ. «Πρέπει να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε την κλιματική αλλαγή αμέσως τώρα, αλλιώς θα στείλουμε μια ολόκληρη ομάδα ειδών κατευθείαν στη λήθη» προειδοποίησε.

Σε αντίθεση με τα θερμόαιμα θηλαστικά, τα ποικιλόθερμα ερπετά δεν έχουν σταθερή θερμοκρασία σώματος, αλλά παίρνουν την ίδια θερμοκρασία με το περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάθονται στη λιακάδα μέχρι να ζεσταθούν αρκετά ώστε να μπορούν να αναζητήσουν τροφή και ταίρι.

Όταν όμως η θερμοκρασία υπερβεί ένα κρίσιμο όριο, τα ερπετά πρέπει να κρύβονται στη λιακάδα για να αποφύγουν τη θερμοπληξία.

Λόγω της παγκόσμιας θέρμανσης, οι σαύρες αναγκάζονται να περνούν όλο και περισσότερο χρόνο στη σκιά και δεν προλαβαίνουν να τραφούν και να αναπαραχθούν.

«Η ζέστη δεν τις σκοτώνει άμεσα, τις εμποδίζει όμως να αναπαραχθούν» εξήγησε ο Δρ Σινέρβο.

Η αύξηση της θερμοκρασίας και άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα έχουν ήδη οδηγήσει στην εξαφάνιση το 5% των ειδών σαύρας σε όλο τον κόσμο. Μια διαπίστωση που εντείνει την ανησυχία είναι ότι οι εξαφανίσεις σαυρών είναι ιδιαίτερα αυξημένες σε περιοχές υψηλής βιοποικιλότητας, όπως ο Αμαζόνιος και η Μαδαγασκάρη, και απειλούν να διαταράξουν τις πολύπλοκες οικολογικές ισορροπίες.

«Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν υπερβολικά γρήγορα. Η εξέλιξη δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτούς τους ρυθμούς» σχολίασε ο Τζακ Σάιτς, ερπετολόγος και μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Η μελέτη του Δρ Σινέρβο βασίστηκε σε έρευνες πεδίου καθώς και σε πειράματα με ομοιώματα σαυρών που εξοπλίστηκαν με θερμόμετρα και αφέθηκαν στον καυτό ήλιο.

Τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από διάφορες περιοχές σε όλο τον κόσμο δείχνουν ότι το πρόβλημα έχει ήδη πάρει ανησυχητικές διαστάσεις από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα -στη νότια Ευρώπη, το ποσοστό εξαφάνισης φτάνει το 30%.