Έναν γατούλη με γκρίζα μεγάλα ματάκια και ροζ μυτούλα, που βρέθηκε πεταμένος στ’ αγκάθια ενός οικοπέδου. Τον τάισαν με μπιμπερό, τον χάιδευαν και του έδιναν μηνύματα αγάπης, εμπιστοσύνης και ζωής. «Μετρώντας πάντα με μέτρο ανθρώπινο, έπρεπε να καταλάβω πολύ καλά ότι θα έχω σπίτι μου μωρό, που όσο θα ζει θα έχει την ανάγκη και τη φροντίδα μου. (...) Τα ζώα είναι ζωντανός οργανισμός. Δεν είναι ένα παιχνίδι, το έπαιξες, το βαρέθηκες, βάλ’ το στην άκρη»...

Ο Σωτήρης μεγάλωσε και έκανε την οικογένεια που τον υιοθέτησε να μπορέσει να «ξεκαθαρίσει το νόημα της λέξης “ευτυχία”»! Όσοι έχετε υιοθετήσει και μεγαλώσει σαν... παιδί μια μικρή τριχομπαλίτσα για να την κάνετε γάτα, θα δείτε πίσω απ’ αυτές τις γραμμές εικόνες της δική σας ζωής. Πόσοι δεν έχετε ακούσει τη φράση: «Να μαζέψουμε τ’ αποφάγια να τα... στείλουμε στην Αφρική, στα παιδάκια...» Πόσοι δεν έχετε μοιραστεί τις χαρές, τις λύπες, τη στοργή και τη φροντίδα με τον δικό σας... Σωτήρη; Αν η ψυχή σας είναι ανοιχτή για να χωράει όλα τα πλάσματα της φύσης, διαβάστε το. Αξίζει!

• Kατερίνα Σχιζονίκα, Tι να θυμηθώ… δεν θα ξεχάσω, εκδ. Kαλέντης, 306 σελ., 16