Εμβόλιο για την πρόληψη της λεϊσμανίασης, γνωστής και ως καλαζάρ, θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2011 μετά από έρευνες δεκαετιών για την δημιουργία του. Το εμβόλιο θα χορηγείται σε σκυλιά άνω των 6 μηνών, απόλυτα υγιή τα οποία δεν βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης.
Η είδηση αυτή ενδιαφέρει εκατομμύρια ιδιοκτήτες σκύλων σε όλο τον κόσμο αφού μέχρι σήμερα η λεϊσμανίαση έχει οδηγήσει στο θάνατο μεγάλο αριθμό ζώων ενώ προληπτικό εμβόλιο δεν υπάρχει. Είναι γνωστό ότι το κλειδί για την εμφάνιση και διασπορά της νόσου, σε μια περιοχή, είναι η παρουσία της φλεβοτόμου σκνίπας που μ’ ένα τσίμπημα μπορεί να μεταδώσει το παράσιτο.
Μόνο μέσω της σκνίπας μπορεί το παράσιτο να μεταδοθεί στον άνθρωπο ή στο σκύλο, ένα μολυσμένο σκυλί είναι η αποθήκη του παράσιτου Λεϊσμάνια στο περιβάλλον και αν δεν προστατεύεται από τον ιδιοκτήτη του με εντομοαπωθητικά, ακόμα και αν δεν έχει κανένα σύμπτωμα της νόσου, μπορεί να μολύνει σκνίπες και στη συνέχεια άλλα σκυλιά και ανθρώπους.
Υπάρχουν διάφορα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της λεϊσμανίασης στο σκύλο. Πολύ συχνά όμως παρατηρείται αναζωπύρωση της νόσου μετά από τη θεραπεία. Αν ο ιδιοκτήτης αποφασίσει να δώσει θεραπεία στο σκύλο, αυτό πρέπει να γίνει από τον κτηνίατρο και το ζώο πρέπει να προστατεύεται από τσιμπήματα σκνιπών και να παρακολουθείται κάθε έξι μήνες μετά τη θεραπεία για να διαπιστωθεί αν εξακολουθεί να είναι φορέας του παρασίτου ή όχι, ακόμα και αν έχουν υποχωρήσει τα κλινικά συμπτώματα. Το ζητούμενο είναι το ζώο να μην είναι φορέας του παρασίτου γιατί τότε κινδυνεύει να ξαναρρωστήσει και είναι σε θέση να μολύνει σκνίπες.
Η καλύτερη πρόληψη ως σήμερα είναι το ψέκασμα του ζώου με ειδικά σπρεϋ κατά της σκνίπας, από Μάιο ως Οκτώβριο, μετά τη δύση του ήλιου και οι προληπτικές εξετάσεις αίματος κάθε 6 ή 12 μήνες.
ΑΠΟ ΑΔΕΣΠΟΤΟ
Η είδηση αυτή ενδιαφέρει εκατομμύρια ιδιοκτήτες σκύλων σε όλο τον κόσμο αφού μέχρι σήμερα η λεϊσμανίαση έχει οδηγήσει στο θάνατο μεγάλο αριθμό ζώων ενώ προληπτικό εμβόλιο δεν υπάρχει. Είναι γνωστό ότι το κλειδί για την εμφάνιση και διασπορά της νόσου, σε μια περιοχή, είναι η παρουσία της φλεβοτόμου σκνίπας που μ’ ένα τσίμπημα μπορεί να μεταδώσει το παράσιτο.
Μόνο μέσω της σκνίπας μπορεί το παράσιτο να μεταδοθεί στον άνθρωπο ή στο σκύλο, ένα μολυσμένο σκυλί είναι η αποθήκη του παράσιτου Λεϊσμάνια στο περιβάλλον και αν δεν προστατεύεται από τον ιδιοκτήτη του με εντομοαπωθητικά, ακόμα και αν δεν έχει κανένα σύμπτωμα της νόσου, μπορεί να μολύνει σκνίπες και στη συνέχεια άλλα σκυλιά και ανθρώπους.
Υπάρχουν διάφορα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της λεϊσμανίασης στο σκύλο. Πολύ συχνά όμως παρατηρείται αναζωπύρωση της νόσου μετά από τη θεραπεία. Αν ο ιδιοκτήτης αποφασίσει να δώσει θεραπεία στο σκύλο, αυτό πρέπει να γίνει από τον κτηνίατρο και το ζώο πρέπει να προστατεύεται από τσιμπήματα σκνιπών και να παρακολουθείται κάθε έξι μήνες μετά τη θεραπεία για να διαπιστωθεί αν εξακολουθεί να είναι φορέας του παρασίτου ή όχι, ακόμα και αν έχουν υποχωρήσει τα κλινικά συμπτώματα. Το ζητούμενο είναι το ζώο να μην είναι φορέας του παρασίτου γιατί τότε κινδυνεύει να ξαναρρωστήσει και είναι σε θέση να μολύνει σκνίπες.
Η καλύτερη πρόληψη ως σήμερα είναι το ψέκασμα του ζώου με ειδικά σπρεϋ κατά της σκνίπας, από Μάιο ως Οκτώβριο, μετά τη δύση του ήλιου και οι προληπτικές εξετάσεις αίματος κάθε 6 ή 12 μήνες.
ΑΠΟ ΑΔΕΣΠΟΤΟ
1 ΠΑΤΟΥΣΕΣ:
ΕΥΤΥΧΩΣ.
ΠΕΡΑΣΕ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ ΓΙΑΤΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΙΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ AVATAR:))).ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ.
Δημοσίευση σχολίου