Τὰ ξημερώματα, τὸ Χελιδόνι πέταξε κάτω στὸ ποτάμι καὶ λούστηκε. «Μπά! ἕνα ἀξιόλογο φαινόμενο» ξεφώνησε ὁ Καθηγητὴς τῆς Ὀρνιθολογίας καθὼς περνοῦσε τὴν γέφυρα πάνω ἀπ᾿ τὸ ποτάμι. «Πραγματικὸ φαινόμενο» εἶπε. Ἕνα Χελιδόνι μέσα στὸ χειμῶνα. Κι ὁ Καθηγητὴς ἔγραψε ἕνα μεγάλο γράμμα σχετικὰ μ᾿ αὐτὸ τὸ φαινόμενο σὲ μιὰ τοπικὴ ἐφημερίδα. Ὅλοι σχολίασαν σοβαρὰ αὐτὸ τὸ γράμμα, γιατὶ εἶχε πολλὲς λέξεις ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὶς καταλάβουν.
«Ἄ, ἀπόψε θὰ φύγω γιὰ τὴν Αἴγυπτο» εἶπε τὸ Χελιδόνι χαρούμενο. Ὕστερα ἐπισκέφθηκε ὅλα τὰ μνημεῖα τῆς πόλης καὶ κάθησε ἀρκετὴ ὥρα στὸ κωδωνοστάσιο μιᾶς ἐκκλησίας. Ὅπου κι ἂν πήγαινε, τὰ σπουργίτια τιτίβιζαν, κι ἔλεγε τὸ ἕνα στὸ ἄλλο: «Ἄ! τί λαμπρὸς ἐπισκέπτης!»· κι αὐτὴ ἡ παρατήρηση τῶν σπουργιτιῶν, κολάκευε πάρα πολὺ τὸ Χελιδόνι.
Ὅταν βγῆκε τὸ φεγγάρι, τὸ πουλὶ πέταξε πάλι στὸν Εὐτυχισμένο Πρίγκιπα καὶ τὸν ῥώτησε: «Ἔχεις καμιὰ παραγγελία γιὰ τὴν Αἴγυπτο; Φεύγω.»
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι» εἶπε ὁ Πρίγκιπας, «δὲν μένεις ἀκόμη μιὰ νύχτα μαζί μου;»
«Ἄ, μὲ περιμένουν στὴν Αἵγυπτο» ἀπάντησε τὸ Χελιδόνι. «Αὕριο οἱ φίλοι μου θὰ πετοῦν πάνω ἀπ᾿ τὸ δεύτερο καταρράχτη τοῦ Νείλου. Ὁ ἱπποπόταμος κουρνιάζει ἐκεῖ ἀνάμεσα στὰ βοῦρλα,καὶ πάνω σ᾿ ἕνα μεγάλο γρανιτένιο θρόνο κάθεται ὁ θεὸς Μέμνονας. Ὅλη τὴ νύχτα παρατηρεῖ τ᾿ ἄστρα, καὶ ὅταν τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς λάμψει, βγάζει φωνὴ χαρᾶς, καὶ ὕστερα σωπαίνει. Τὸ μεσημέρι τὰ κίτρινα λιοντάρια κατεβαίνουν στὴν ἄκρη τοῦ νεροῦ νὰ πιοῦν. Ἔχουν μάτια σὰν πράσινα βηρύλλια, καὶ ὁ βρυχηθμός τους εἶναι ἠχηρότερος ἀπὸ τὴ βοὴ τοῦ καταρράχτη.
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι» εἶπε ὁ Πρίγκιπας, «πέρα μακριὰ στὴν πόλη βλέπω ἕνα νεαρὸ ἄνδρα σὲ μιὰ σοφίτα. Εἶναι σκυμμένος πάνω σ᾿ ἕνα γραφεῖο γεμάτο χαρτιὰ καὶ πλάι του γέρνουν μαραμένες λίγες βιολέττες. Τὰ μαλλιά του εἶναι γκρίζα καὶ σγουρὰ καὶ τὰ χείλη του εἶναι κόκκινα σὰ ῥοδάκινο κι ἔχει μεγάλα ὀνειροπόλα μάτια. Πασχίζει νὰ τελειώσει ἕνα θεατρικὸ ἔργο, ἀλλὰ κρυώνει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσει τὸ γράψιμο. Στὸ τζάκι του ἔχει σβήσει ἡ φωτιὰ καὶ ἡ πείνα τὸν ἔχει ἀδυνατίσει.»
«Θὰ σοῦ κάνω τὴ χάρη νὰ μείνω ἀκόμη μιὰ βραδιά» εἶπε τὸ Χελιδόνι, ποὺ ἦταν στ᾿ ἀλήθεια καλόκαρδο. «Θὲς νὰ τοῦ πάω αὐτοῦ τοῦ δυστυχισμένου κανένα ἄλλο ῥουμπίνι;»
«Ἀλοίμονο! τώρα πιὰ δὲν ἔχω ἄλλο ῥουμπίνι» εἶπε ὁ Πρίγκιπας, «ὅτι μοῦ ἀπομένει εἶναι τὰ μάτια μου. Εἶναι καμωμένα ἀπὸ σπάνια ζαφείρια, ποὺ τὰ φέρανε ἀπὸ τὶς Ἱνδίες ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια. Βγάλε τὸ ἕνα, καὶ πήγαινέ το στὸ φτωχὸ καλλιτέχνη. Θὰ τὸ πουλήσει στὸν κοσμηματοπώλη, καὶ θ᾿ ἀγοράσει φαγητὸ καὶ καυσόξυλα, καὶ θὰ τελειώσει τὸ ἔργο του.»
«Καλέ μου Πρίγκιπα, αὐτὸ δὲν θὰ μπορέσω νὰ τὸ κάνω ποτέ!» εἶπε τὸ Χελιδόνι.
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι, κάνε ὅ,τι σοῦ λέω».
Ἔτσι τὸ Χελιδόνι ξεκόλλησε τὸ ἕνα ζαφειρένιο μάτι τοῦ Πρίγκιπα καὶ πέταξε στὴ σοφίτα τοῦ καλλιτέχνη. Δὲ δυσκολεύτηκε νὰ μπεῖ μέσα γιατὶ ὑπῆρχε μιὰ τρύπα στὸ ταβάνι. Ὅρμησε καὶ βρέθηκε στὸ δωμάτιο. Ὁ νέος εἶχε χωμένο τὸ κεφάλι του μέσ᾿ στὰ χαρτιά του, κι ἔτσι δὲν ἄκουσε τὸ θρόισμα τῶν φτερῶν τοῦ πουλιοῦ. Μὰ ὅταν σήκωσε τὸ κεφάλι του, βρῆκε τὸ ὡραῖο ζαφείρι πάνω στὶς μαραμένες βιολέττες. Μόλις εἶδε τὴν πολύτιμη πέτρα, τὴν πῆρε στὰ χέρια του καὶ εἶπε: «Ἄ, ἄ, ἀρχίζουν κι ἐκτιμοῦν τὴ δουλειά μου, αὐτὸ θὰ μοῦ τὄστειλε κρυφὰ κανένας μεγάλος θαυμαστής μου. Τώρα ἔχω τὸ κουράγιο νὰ τελειώσω τὸ ἔργο μου»καὶ φαινόταν βαθιὰ εὐτυχισμένος.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ Χελιδόνι πέταξε κάτω στὸ λιμάνι. Κάθησε στὸ κατάρτι ἑνὸς μεγάλου καραβιοῦ καὶ παρατηροῦσε τοὺς ναῦτες ποὺ τραβοῦσαν μὲ χοντρὰ σχοινιὰ κάτι μεγάλες κάσες καὶ τοὺς φώναζε: «Φεύγω γιὰ τὴν Αἴγυπτο!» μὰ κανένας δὲν τὸ πρόσεξε, κι ὅταν βγῆκε τὸ φεγγάρι, πέταξε πίσω στὸν εὐτυχισμένο Πρίγκιπα.
«Ἦρθα νὰ σ᾿ ἀποχάιρετήσω» τοῦ φώναξε.
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι» εἶπε ὁ Πρίγκιπας, «θὰ μείνεις μαζί μου ἀκόμα μιὰ νύχτα;»
«Χειμώνιασε» ἀπάντησε τὸ Χελιδόνι, «καὶ θὰ μὲ προλάβει τὸ χιόνι. Στὴν Αἴγυπτο τώρα ὁ Ἥλιος εἶναι ζεστὸς πάνω στὰ πράσινα φοινικόδεντρα, καὶ οἱ κροκόδειλοι κείτονται στὴ λάσπη καὶ κοιτᾶνε τεμπέλικα γύρω τους. Οἱ σύντροφοί μου χτίζουνε φωλιὰ στὸ Ναὸ τοῦ Μπάαλμπεκ, καὶ τὰ λευκορόδινα περιστέρια τοὺς κοιτοῦν, καὶ γουργουρίζουν τὸ ἕνα στὸ ἄλλο. Πρέπει νὰ σ᾿ ἀφήσω καλέ μου Πρίγκιπα, ἀλλὰ δὲ θὰ σὲ ξεχάσω ποτέ· καὶ τὸ ἄλλο καλοκαίρι ποὺ θἄρθω, θὰ σοῦ φέρω δύο ὡραιότατα πετράδια νὰ τὰ βάλεις στὴ θέση ἐκείνων ποὺ ἐδωσες. Τὸ ῥουμπίνι θὰ εἶναι πιὸ κόκκινο κι ἀπ᾿ τὸ πιὸ κόκκινο τριαντάφυλλο, καὶ τὸ ζαφείρι θὰ εἶναι γαλάζιο σὰν τὴν ἀπέραντη θάλασσα.
«Κάτω ἐδῶ στὸ δρόμο, στέκεται ἕνα κοριτσάκι ποὺ πουλάει σπίρτα στοὺς περαστικούς» εἶπε ὁ Εὐτυχισμένος Πρίγκιπας. «Τῆς ἔπεσαν ὅμως τὰ σπίρτα μέσα στὰ νερὰ καὶ βράχηκαν καὶ καταστράφηκαν. Ἂν δὲν πάει στὸ σπίτι του λεφτὰ θὰ τὸ δείρει ὁ πατέρας του· καὶ τώρα κλαίει τὸ καημένο. Δὲ φοράει οὔτε κάλτσες, οὔτε παπούτσια, καὶ τὸ κεφάλι του εἶναι γυμνό. Ξεκόλλησε τὸ ἄλλο μου μάτι, καὶ δῶσ᾿ το του, γιὰ νὰ μὴ τὸ δείρει ὁ πατέρας του.»
«Θὰ μείνω μιὰ νύχτα ἀκόμα μαζί σου» εἶπε τὸ Χελιδόνι, «μὰ δὲν μπορῶ νὰ ξεκολλήσω καὶ τὸ ἄλλο μάτι, θὰ μείνεις ὁλότελα τυφλός.»
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι, κάνε ὅ,τι σοῦ λέω» εἶπε ὁ Πρίγκιπας.
Καὶ τὸ Χελιδόνι ξεκόλλησε καὶ τὸ ἄλλο μάτι τοῦ Πρίγκιπα καὶ πέταξε γιὰ νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ τὸν εἶχε παρακαλέσει. Πέρασε μπροστὰ ἀπ᾿ τὸ κοριτσάκι, κι ἄφησε νὰ πέσει τὸ κόσμημα στὴν παλάμη του. «Ἄ! τί ὡραῖο γυαλάκι» φώναξε τὸ κοριτσάκι, κι ἔτρεξε στὸ σπίτι του, γελαστὸ καὶ χαρούμενο.
Ὕστερα τὸ Χελιδόνι γύρισε στὸν Πρίγκιπα καὶ τοῦ εἶπε: «Τώρα ποὺ ἔμεινες τυφλός, θὰ μείνω γιὰ πάντα μαζί σου».
«Ὄχι μικρό μου Χελιδόνι» εἶπε ὁ τυφλὸς Πρίγκιπας, «πρέπει νὰ φύγεις γιὰ τὴν Αἴγυπτο.»
«Θὰ μείνω γιὰ πάντα μαζί σου» ἐπέμενε τὸ Χελιδόνι, κι ἔπεσε καὶ κοιμήθηκε στὰ πόδια τοῦ Πρίγκιπα.
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . . .
0 ΠΑΤΟΥΣΕΣ:
Δημοσίευση σχολίου