Το καλααζάρ είναι από τις συχνότερα εμφανιζόμενες νόσους των σκύλων στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός σκύλων πεθαίνει λόγω της ασθένειας, ενώ σημαντικός είναι και ο αριθμός των ζώων που είναι φορείς της νόσου. Ο ΠΕΣΥΔΑΠ σε συνεργασία με την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Κρήτης, διενήργησε έρευνα προκειμένου να διαπιστωθεί το ποσοστό των σκύλων που φέρουν τη νόσο στους 22 δήμους - μέλη του.

Για τις ανάγκες της έρευνας πραγματοποιήθηκαν εξετάσεις αίματος σε όλα τα αδέσποτα σκυλιά τα οποία εισήλθαν στο «Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων» (ΔΙΚΕΠΑΖ) του ΠΕΣΥΔΑΠ.

«Το 2008 και το 2009 το ποσοστό των νοσούντων ζώων κυμάνθηκε στο 14% με 16 %. Αν συνυπολογίσουμε στην έρευνα και τα ύποπτα κρούσματα, τότε προκύπτει ότι το 20% των αδέσποτων ή το 1 στα 7 αδέσποτα είναι φορέας του καλααζάρ», εξηγεί ο πρόεδρος του ΠΕΣΥΔΑΠ Γρηγόρης Γουρδομιχάλης.

«Το αντίστοιχο ποσοστό από την ίδια έρευνα που διεξήγαγε ο ΠΕΣΥΔΑΠ το έτος 2006 ήταν 25%. Η μείωση του ποσοστού των αδέσποτων ζώων που είναι φορείς του καλααζάρ στους δήμους-μέλη του ΠΕΣΥΔΑΠ, σε σχέση με το ποσοστό που προέκυψε από την αντίστοιχη έρευνα που πραγματοποιήσαμε το 2006, οφείλεται στην αποτελεσματική δράση του ΔΙΚΕΠΑΖ, στα προγράμματα ενημέρωσης που υλοποίησε ο ΠΕΣΥΔΑΠ και στην κατανόηση των πολιτών για την αναγκαιότητα λήψης μέτρων προστασίας των ζώων από τη σκνίπα», αναφέρει ο κ. Γουρδομιχάλης.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Κτηνιατρικής κ. Χαραλαμπίδη, «το ποσοστό μόλυνσης στην Αθήνα αγγίζει το 8%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στον Πειραιά ανέρχεται στο 7,5%. Η διαφορά με τα δικά μας αποτελέσματα δικαιολογείται από το γεγονός ότι στη μελέτη μας δεν εξετάστηκαν δεσποζόμενα σκυλιά, στα οποία το ποσοστό νόσησης είναι μικρότερο».

Αντιμετώπιση
«Σε άλλες περιοχές της χώρας το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει και το 50%. Πρόκειται για μια επιδημία η οποία ενέχει κινδύνους και για τη δημόσια υγεία. Είναι ανάγκη να υπάρξει προσπάθεια καταπολέμησης της νόσου και η καλύτερη αντιμετώπιση της επιδημίας αυτής είναι η πρόληψη. Αυτή συνίσταται στην εφαρμογή εντομοκτόνων και αντιπαρασιτικών κολάρων στον σκύλο, ούτως ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει η σκνίπα. Παράλληλα, συστήνονται συχνές εξετάσεις αίματος για να γίνει έγκαιρη διάγνωση και αποτελεσματικότερη θεραπεία», συμπληρώνει ο πρόεδρος του ΠΕΣΥΔΑΠ.

«Θεωρούμε ότι η αντιμετώπιση της νόσου στον σκύλο είναι θέμα τόσο του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, όσο και του υπουργείου Υγείας. Και τα δυο υπουργεία πρέπει να χρηματοδοτήσουν δράσεις για τον περιορισμό της επιδημίας».

ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΚΝΙΠΑΣ ΜΕΤΑΔIΔΕΤΑΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Η μετάδοση της ασθένειας στον σκύλο γίνεται έμμεσα μέσω της σκνίπας του γένους «Phlebotomus». Οι σκνίπες κυκλοφορούν τους ζεστούς μήνες του χρόνου και τσιμπούν μόνο μετά τη δύση του ηλίου.

Ο σκύλος νοσεί εβδομάδες ή και χρόνια μετά το νύγμα, αλλά στο διάστημα αυτό είναι φορέας και μπορεί να μεταδώσει τη νόσο στις διάφορες σκνίπες που απομυζούν αίμα από αυτόν.

Η νεφρική ανεπάρκεια αποτελεί και την πρώτη αιτία θανάτου ενός σκύλου που πάσχει από Λεϊσμανίαση. Η νόσος καταλήγει στον θάνατο του ζώου, αν δεν χορηγηθεί η κατάλληλη θεραπεία.